Omdat we dit jaar voor het eerst op een zaterdag naar Oostenrijk vertrekken is het beduidend rustiger op de snelweg dan tijdens de de week. Ook ’s nachts is dat het geval. Het begint al langzaam terug licht te worden als we Munchen bereiken. Het is de bedoeling om daar te tanken. Normaal gezien geraken we daar vlotjes, ware het niet dat we in een dikke file terechtkomen op zo’n 20 kilometer van het tankstation. En dat terwijl het waarschuwingslampje van ons brandstofniveau al oplicht. Met nog overschot voor 10 kilometer komen we aan bij de pomp. Net op tijd !

Nadat we ook de innerlijke mens bijgetankt hebben rijden we verder richting Oostenrijk. Tot aan de grens komen we nog in verschillende files terecht. Het feit dat een aantal gebruikelijke toegangswegen naar de skioorden dicht zijn wegens acuut lawinegevaar zal daar wel voor een groot stuk tussen zitten. In Kufstein verlaten we de snelweg voor de laatste 150 kilometer, maar daar doen we wel meer dan 2 uren over, want deze weg is een gewone weg die door de dorpjes gaat. Maar het mooie winterlandschap maakt de lange rit heel draaglijk.

Na bijna twee uur rijden komen we via de Felbertauernstrasse bij de Felbertauerntunnel. Via deze tunnel komen we in Oost-Tirol terecht. Op het einde van de tunnel moet je wel tol (11 euro) betalen, maar veel alternatieven zijn niet om naar Hopfgarten in Defereggen te rijden.

Na het maken van de “verplichte” groepsfoto aan de zuidkant van de tunnel is het tijd om onze laatste etappe in te zetten.
We hadden voorzien om ergens tussen 14 en 15 uur in Hofpgarten aan te komen. En zo te zien gaat dat helemaal lukken. Er ligt hier aan deze kant van de Alpen ook minder sneeuw dan wat we onderweg gezien hebben. Maar er zou nieuwe sneeuw onderweg zijn naar deze regio. Dus mogen we ons nog wel aan een nieuwe lading van het witte goud verwachten.

Als we aan komen aan ons chalet worden we hartelijk verwelkomd door Andreas, de eigenaar. We hebben het voordeel dat we hier al eens een keertje geweest zijn en dat we eigenlijk alles al weten over wat waar staat enzoverder.
Maar er staat deze keer wel een verjaardagsverrassing voor Patrick te wachten in onze tijdelijke woonkamer !

Als de avond gevallen is, is het tijd voor het avondmaal, en uiteraard ook de lekkere fles prosecco die Patrick voor zijn verjaardag gekregen heeft. We sluiten onze eerste avond in Hopfgarten af met een gezelschapsspelletje, en dan is het bedtijd.

Dag 2

Het is zondag, onze eerste volledige dag in Hopfgarten. Terwijl we aan het ontbijten zijn is Andreas, de eigenaar van ons verblijf buiten al druk bezig met het ruimen van de versgevallen sneeuw. Het is gelukkig niet de massa sneeuw die er de afgelopen dagen in het noorden en westen van Tirol gevallen is, maar ze houden het hier liever onder controle. Omdat we laat zijn opgestaan (het uiteindelijk wel vakantie voor ons) zijn we pas tegen de middag klaar om vanaf onze berg terug naar beneden te rijden om vervolgens een wandeling te gaan doen.

We rijden naar Sankt Jakob in Defereggen, zowat het enige dorpje in dit dal waar er toerisme te bespeuren valt. Ze hebben daar zelfs ski-pistes, maar daar gaan we vandaag niet naartoe. We gaan een korte wandeling doen op één van de winterwandelpaden die hier in het Defereggental kan vinden. 

Als we in Sankt Jabok aankomen begint het zachtjes te sneeuwen. Het ziet er naar uit dat we de zon vandaag niet te zien gaan krijgen. Maar dat deert ons niet, we zijn hier uiteindelijk naartoe gekomen voor de sneeuw.

Diane maakt van de gelegenheid gebruik om een demonstratie sneeuwduiken te geven. Iets wat ze met heel veel elegantie doet.

Behalve sneeuwduiken zijn er nog andere dingen die je in de sneeuw kan doen. Gezichtsafdrukken maken bijvoorbeeld.

Uiteraard doen we meer dan alleen maar in de sneeuw spelen. We wandelen ook nog. Een groot stuk van de wandeling loopt langs de oever van de Schwarzach.

En gekke (groeps)foto’s maken hoort er uiteraard ook bij !

Na een uurtje of twee sneeuwpret komen we terug aan in Sankt Jakob.

Omdat je van wandelen in de sneeuw honger krijgt rijden we na onze wandeling nog een beetje verder het dal in, naar het gehuchtje Mariahilf. Daar gaan we eten in het alpengasthof Zollwirt. Twee jaar geleden zijn we daar ook eens verzeild geraakt en hadden daar toen heel lekker gegeten. Ook dit jaar was het weer om duimen en vingers van af te likken. Als we klaar zijn met eten is het buiten alweer donker geworden, en het is ook nog eens flink aan het sneeuwen gegaan. We moeten nog zo’n 25 kilometer terug rijden naar ons chalet. In het donker zie je hier in de bergen al weinig, maar als het sneeuwt is het echt wel een bijzondere ervaring. Je kan je nergens meer op oriënteren. Maar na een half uurtje rijden bereiken we veilig en wel ons verblijf. We ronden de avond af met een rondje gezelschapsspelen en dan is het weer bedtijd…

Dag 3

Vandaag verlaten we Hopfgarten om te gaan wandelen in de buurt van Rauchenbach, een gehuchtje van Kartisch, dat ten westen van Lienz gelegen is. Toen we hier eergisteren aankwamen lag er daar nog geen sneeuw, maar webcambeelden laten zien dat het er nu ook mooi wit uit ziet. Dus stappen we in de auto en rijden we naar het zuid-westen.
Na een uurtje rijden komen we aan op een lege parking in Rauchenbach. We gaan hier waarschijnlijk niet veel wandelaars tegenkomen vandaag. De wandeling is zo’n 6,5 kilometer lang en zou 2 en een half uur duren. Onze ervaring leert ons dat we daar best een heel dik uur bij tellen.

Het valt ons wel op dat de wegwijzer voor onze wandeling niet vermeldt dat dit een winterwandelweg is, Maar dat zullen ze wel vergeten zijn zeker ?  Het is een beetje zoeken naar het pad, maar eens we dat gevonden hebben kunnen we aan onze wandeling door de sneeuw beginnen. Er ligt hier zeker minstens 30 centimeter maagdelijke sneeuw waar we mogen doorploegen.
Diane stelt ook al meteen vast dat er hier en daar wel eens een ijslaagje onder de sneeuw kan verborgen liggen. Met alle mogelijke gevolgen vandien.

Het zou zeker niet de laatste keer zijn dat er iemand van ons gezelschap de verticale toestand omruilde met de horizontale. 
Maar in de sneeuw vallen doet gelukkig geen pijn, en we kunnen er eens goed om lachen.
De eerste helft van de wandeling gaat omhoog. In totaal zouden we zo’n 200 meter moeten stijgen. Daarna zouden we als het goed gaat dan weer 200 meter dalen om terug bij ons startpunt uit te komen.

Er is onderweg zelfs een schommelbank waarin je van het landschap kan genieten en uitrusten.

Terwijl we daar van het landschap zaten te genieten kwam er ook nog een eenzame wandelaar vanuit de andere richting aangewandeld.
Deze vertelde ons dat de weg even verder versperd was door omgevallen bomen, en dat er geen doorkomen aan was. Daarom was hij maar omgekeerd. Omdat opgeven iets is waar we nog nooit van gehoord hebben gaan we meteen verder in de richting van de wegversperring.
Die blijkt inderdaad niet van de poes te zijn, maar mits de nodige halsbrekende toeren en stunts zijn we er toch over geraakt. Zo snel geven wij het nog niet op !

Nadat iedereen heelhuids over de wegversperring geraakt is, moet er nog steeds verder omhoog gewandeld worden.
Zouden ze hier in Oost-Tirol andere meters hebben dan bij ons ? Want we hebben de indruk dat we al zeker 400 meter geklommen hebben. Maar dan, na de zoveelste bocht begint eindelijk de afdaling. Dat mag ook wel, want binnen een dik uur gaat het donker worden. En we zijn nog maar net over de helft. 

Ook in de afdaling zitten er nog talloze verraderlijke ijsplekken, die de nodige slachtoffers ge-eist hebben.

Het begint al donder te worden als we onze auto terug in zicht krijgen. Gelukkig heeft Luc een heel sterke zaklamp bij. Eentje waarmee je straaljagers uit de lucht kan flitsen. Als we terug naar ons chalet rijden stoppen we nog even in Lienz om onze voedselvoorraad aan te vullen, zodat we vanavond iets te eten hebben. Het menu voor vanavond zegt dat we pasta gaan eten !

Dag 4

Het belooft vandaag een stralende dag te worden. Als we opstaan is de zon al volop van de partij. Vanop het balkon van onze chalet genieten we van een prachtig uitzicht.

We besluiten om vandaag naar Sankt-Jakob te rijden, in het midden van het Defereggental. Hier kan je met de kabelbaan de berg op, wat met het prachtige weer van vandaag een aantrekkelijke gedachte lijkt. Voorzien van het nodige foto-materiaal (we zijn hier natuurlijk om onze fotocollectie aan te vullen) rijden we naar Sankt-Jakob.

Je kan duidelijk merken dat Sankt-Jakob het toeristische hart van het dal is. Je ziet hier niet veel toeristen, maar als je ze ziet, dan zal het hier wel zijn. We parkeren onze wagen en trekken naar de kassa van de kabelbaan.

Met de kabelbaan zweven we naar boven, naar de Brunalmstüberl. Daar genieten we van een prachtig uitzicht.
Terwijl Patrick alles in gereedheid brengt om een giga-pixel foto van het prachtige berglandschap te maken, gaat de rest van het gezelschap een kleine wandeling maken.

Ondertussen werkt Patrick vlijtig verder aan zijn gigapixel foto. Daarvoor moet hij meer dan 400 foto’s nemen die nadien aan elkaar geplakt worden in de computer om zo een super gedetailleerde foto te kunnen maken. Een mens moet iets over hebben voor zijn hobbies…

Er heerst hier flink wat bedrijvigheid boven op de berg. De skiërs en snowboarders komen in grote getale voorbij gezoefd. 
Iedereen geniet op zijn manier van het prachtige weer.

Na een hapje en een drankje in de Brunalmstüberl dalen we terug af naar het dal. We hebben genoten van het prachtige weer hier boven op de berg. Hopelijk is het morgen ook zo.

Als je het resultaat van de fotoreeks van meer dan 400 foto’s wil zien, dan kan je op deze link klikken : http://gigapan.com/gigapans/213297

Dag 5

Ook vandaag worden we weer wakker met postkaartenweer. U kent het wel, stralende zon, staalblauwe hemel en prachtige witte landschappen. Terwijl we zitten te ontbijten is Andreas, de eigenaar van onze chalet , weer vlijtig aan het sneeuwruimen buiten. Ook vannacht is er weer een laagje bijgevallen.

Voor vandaag hebben we het plan opgevat om te voet naar Italië te gaan. Dat klinkt heel spectaculair, maar valt in de praktijk nogal mee.
We rijden met de auto helemaal naar het einde van het dal. Tot waar de weg in de winter ophoudt. In de zomer kan je hier nog verder rijden tot in Italië, maar in de winter is de pas gesloten voor auto’s. Het is trouwens handig om te weten dat je hier ook in de zomer niet zomaar over deze pas kan rijden. Er is beurtelings verkeer in beide richtingen. Als je pech hebt kan je hier drie kwartier wachten voordat je mag doorrijden. We rijden met de auto tot aan het Staller Sattel Infohaus. Daar parkeren we en gaan we te voet verder in de richting van de grens. 

Er zijn amper wandelaars te bespeuren, we hebben de bergen vrijwel helemaal voor ons alleen. Boven ons trekken de vliegtuigen witte lijnen door de blauwe lucht.

We stappen in de richting van de Obersee, een klein meertje dat nog net in Oostenrijk ligt. Een beetje verder is de grens met Italië.
Van het meertje is er niet veel te bespeuren. Het is dichtgevrozen en bedekt met een dikke laag sneeuw. Als het niet was omdat we er foto’s van gezien hebben hoe het er in de zomer uit ziet, dan hadden we niet geweten dat het er was.

Omdat de eerste symptomen van een klein hongertje de kop beginnen op te steken, gaan we eerst naar het Alpengasthof Obersee.
In tegenstelling tot twee jaar geleden, toen we hier ook als eens rondliepen, is deze hut vandaag wel open. 

Nadat onze honger gestild is, wordt het tijd om verder te gaan. We gaan verder in de richting van de grens. Die ligt er een beetje verlaten bij. Geen carabinieri die het grondgebied van Italië moeten verdedigen. Ook geen douane te bespeuren. Wat logisch is, aangezien je hier in deze tijd van ’t jaar niet met de wagen door kan.

Een beetje moe, maar zeer voldaan komen we terug bij onze auto aan. De zon begint zich al stilletjes aan achter de bergen te verschuilen. Het wordt tijd om terug te keren naar onze chalet in Hopfgarten.

Dag 6

Het is al donderdag. De tijd gaat snel als je je amuseert, dat zegt men wel eens, en het blijkt ook nog te kloppen.
Vandaag zoeken we het niet zo ver. Van boven aan onze chalet rijden we naar beneden naar het dal, naar Bruggen, een klein gehuchtje, een beetje verderop.

Alvorens we aan onze wandeling beginnen is er eerst tijd voor wat recreatie. Diane en Luc hebben een opblaasbare slee meegebracht, en die gaan ze hier eerst een keertje uittesten. Terwijl zij zich bezighouden met glijden, houden wij ons in stilte bezig met maken van foto’s en video-opnames. Zodat onze vakantie goed gedocumenteerd zal zijn.

Na een klein uurtje zien we onze sneeuw-atleten terug komen in de verte. Zo te zien zonder ernstige kwetsuren. Dat is ook mooi meegenomen. We steken snel de opblaasslee in de koffer van de auto en dan beginnen we aan een korte wandeling. De zon is vandaag niet echt van de partij, maar het landschap is er niet minder mooi door.

Wanneer we aan een bruggetje over de Schwarzach Fluss komen weten we dat we halverwege zijn. Want we maken een rondwandeling.
Omdat we hier twee jaar geleden ook al eens geweest zijn weten we ook dat er iets verder een hotel met bijhorend café te vinden is. Daar gaan we dan ook deze keer weer iets drinken.

Het Defereggerhof, want zo heet het etablissement waar we halt houden is een reis terug in de tijd. Het interieur heeft de laatste decennia niet veel vernieuwing gezien. Maar dat is helemaal niet erg, het is nog echt authentiek. 

Het is ook goed om te weten dat je hier ten allen tijde welkom bent, ook als je overvallen wordt door slecht weer of je niet meer op je bestemming geraakt. Wij gaan alleszins verder doen met onze wandeling. We zijn al iets over de helft. Nog een stukje door Bruggen wandelen en we staan weer bij onze auto.

En zo zit onze voorlaatste dag in het mooie Defereggental er weer op. Morgen gaan we nog een wandeling in Hopfgarten doen. De weersvoorspelling zegt dat de zon morgen terug van de partij zal zijn. We zijn benieuwd !

Dag 7

De weersvoorspelling van gisteren blijkt te kloppen. Bij het ontwaken is vandaag ook de zon weer van de partij.

Voor onze laatste dag in het Defereggental plannen we een wandeling in Hopfgarten zelve. Bij het buitenrijden van het dorp, in de richting van Sankt-Jakob hebben we een mooie overdekte houten brug gezien, en iets dat op een wandelweg leek. Dat gaan we vandaag eens van naderbij bekijken.

Vlak achter de brug is er een kleine parking waar een paar auto’s kunnen staan. Daar plaatsen we ons vehikel en we maken ons klaar om met onze wandeling te beginnen. Waar we precies gaan uitkomen is nog niet zeker. 
Er mag ook wel eens een verrassingselement in een wandeling zitten nietwaar ? 

Als eerste komen we bij een speelplaats voorbij. Die is helemaal ondergesneeuwd en de vijver die er bij hoort is ook dichtgevroren. Patrick maakt hier van de gelegenheid gebruik om een nieuw speeltje uit te testen, de WiralCam. Dat is een systeem waarbij je een camera tussen twee vaste punten kan laten vliegen doormiddel van een kabel die je gespannen hebt. Dit is een interessant alternatief om luchtopnames te maken op plaatsen waar je niet met een drone mag vliegen. Oostenrijk heeft een redelijk strenge reglementering voor drones, en om dat het ons tot op heden nog niet gelukt is om een verzekering te vinden die door AustroControl aanvaardt wordt, laten we de drone thuis voor onze Oostenrijkse vakanties.
Met de hulp van Luc spannen we onze kabel waaraan de camera bevestigd wordt en maken we onze opnames.

Nadat we al ons materiaal terug opgeborgen hebben trekken we verder stroomopwaarts naast de Schwarzach Fluss. Het is een beetje een raar zicht, de zon schijnt niet aan deze kant van de beek, aan de overkant daarentegen schijnt de zon des te harder. 

Na een uurtje wandelen komen we aan bij de kapel van de heilige Antonius von Pauda. Die Antonius was eigenlijk een Portugees, die priester was en heel veel mensen bekeerd had. Hij was geboren in Lissabon in 1195 en is ook niet zo oud geworden, slechts 36 jaar. Maar de toenmalige paus heeft hem amper een jaar later al heilig verklaard. En blijkbaar heeft hij dus ook een kapel in het Defereggental. Die kapel is in de winter, als er veel sneeuw ligt toch nog relatief goed bereikbaar, want de toegangsweg er naartoe wordt geruimd in de mate van het mogelijke.

Na ons bezoek aan de kapel is het tijd om terug te keren naar onze auto. Maar niet zonder de nodige sneeuwpret.

Ons laatste avondmaal in het Defereggental nuttigen we deze keer niet in onze chalet, maar in hotel Tandler. Dat is gelegen in Sankt-Jakob en is behalve een hotel ook een restaurant waar je , zo blijkt, voor een schappelijke prijs heel lekker kan eten.

De zon begint al langzaam onder te gaan als we klaar zijn met eten. We rijden terug naar onze chalet, waar we onze koffers stillaan terug moeten beginnen te pakken. Morgen rijden we terug naar huis na een geweldige week in Oost-Tirol.
Vanavond komt Andreas, de eigenaar, nog op bezoek met de rekening voor ons verblijf. Maar we zijn er zeker van dat hij om de pijn te verzachten wel een lekkere fles zal meebrengen.
We zijn hier nu al twee keer in de winter geweest, misschien dat we toch nog eens in de zomer moeten terugkomen….