Onze route loopt dit jaar een beetje anders dan de vorige jaren. Omwille van de vele werkzaamheden op de (snel)wegen in België rijden we via Antwerpen over Lummen naar Luik, om dan zo via Lichtenbusch naar Duitsland te rijden. Nog snel een tankbeurt aan de grens en dan begint de echte trip.

We hoeven ons niet te haasten, want we moeten pas tegen een uur of twee in Gargellen zijn. In tegenstelling tot andere jaren, wanneer we meestal rond middernacht vertrekken begint het al langzaam licht te worden als we in de buurt van Koblenz zijn. De verkeersdrukte valt op dit moment nog mee, maar dat gaat zo niet blijven. Eens we in de buurt van Stuttgart komen duiken de eerste stau-meldungen op. Ter hoogte van de parkeerplaats van Gruibingen staat het verkeer stil. Niet erg, want we wilden toch net te gaan ontbijten, en na ons ontbijt was de file al aan het oplossen. No stress !

Na de traditionele tussenstop bij Rosenberger, waar er net een bus Amerikanen was binnengevallen, beginnen we aan de laatste 70 kilometers richting Gargellen. Eigenlijk hebben we onze gps niet echt nodig. Die dient alleen maar om te zien hoe ver het nog is en hoe lang we er nog over doen. Klokslag om 14 uur stoppen we aan de voordeur van Landal Hochmontafon, zoals ons verblijf officieel heet.
Het is altijd leuk als de mensen aan de balie je nog kennen, ze weten dat ze dan niet de hele uitleg moeten doen. Gewoon sleutels geven is al voldoende. We profiteren ook van de gelegenheid om hier onze Freizeitpass te kopen. Daarmee kunnen we ganse week onbeperkt gebruik maken van alle geopende kabelbanen en openbaar vervoer in de regio. Zelfs de Silvretta alpenstrasse mogen we gratis gebruiken.
Nadat we onze bagage uitgeladen hebben trekken we meteen naar boven met de kabellift, voor onze eerste frisse pint van deze zomervakantie.

Daarna glijden we met de kabelbaan terug naar beneden. Terwijl Patrick een dutje doet, trekt Carine er op uit met het fototoestel.

Om de dag af te sluiten gaan we nog een frisse pint drinken op het terras van de Marmotta, dat is een gezellig hotelletje vlakbij de kabelbaan.
Morgen gaan we op stap voor onze eerste echte wandeling.

Dag 2

Vandaag is het onze eerste volledige dag in Gargellen, en we besluiten om al meteen buiten Gargellen te gaan wandelen. In 2018 waren we in de winter in Gargellen en toen hebben we een uitstapje gemaakt naar het Silbertal, in de omgeving van Schruns. Omdat het daar zo mooi was hebben we besloten om het hier ook eens in de zomer te komen bekijken.
We rijden met de auto tot in Silbertal, plaatsen hem op de (betalende) parking en gaan dan met de Kristbergbahn naar boven.

Het is zondag vandaag, en dat is er aan te merken. Het is letterlijk en figuurlijk “vollen bak” op de kabellift. De lift brengt je van in het dorp tot op ongeveer 1500 meter. Daar ligt het vertrekpunt van onze wandeling.
We gaan de Kristberg Rundweg doen, een wandeling van ongeveer 6,5 kilometer die normaal gezien een kleine 3 uur duurt. Maar omdat het vandaag tropisch warm wordt zal ze wel een uurtje langer duren. 

Het eerste deel van de wandeling verloopt in stijgende lijn over verharde wegen. De zon is al flink haar best aan het doen. Al een geluk dat we ons goed ingesmeerd hebben !
In totaal moeten we 436 hoogtemeters stijgen, waarbij het merendeel van deze meters zich in het begin van de wandeling bevinden. Dat is een beetje afzien, maar de gedachte dat het dan nadien grotendeels bergaf gaat maakt ook al veel goed.

Na 3 kilometer maken we een bocht van 180 graden, we zijn op het keerpunt van de wandeling. We ruilen de verharde wegen in voor bospaadjes. Die hebben het grote voordeel dat we in de schaduw kunnen lopen. Op die manier hebben we toch een beetje verkoeling. We stijgen nu ook niet meer zo fel, nog eventjes en we beginnen terug te dalen.

Na een stukje op een smal bospaadje komen we terug op een iets of wat verharde weg uit. Die leidt ons door een heel mooie omgeving. Ondertussen komen we ook regelmatig andere wandelaars tegen. De Kristberg is een wandelberg, en dat is er aan te merken. Maar gelukkig is het hier geen overrompeling, zo erg is het ook nog niet. Wel zijn er veel gezinnen met kleine kinderen op stap. Wij zijn technisch gezien ook met kinderen op stap, alleen zijn ze groter dan ons zelve.

Als we aan de Kristbergsattel aankomen is het einde van de wandeling al in zicht aan het komen. Een plaatselijke boer is zijn koeien water aan het geven. Van hieruit heb je ook een mooi zicht op Dalaas, dat onderaan de “andere kant” van de Kristberg ligt. Er rest ons nog een ietwat lastige afdaling op paadjes die vol met boomwortels liggen en we zijn terug beneden.

Voor dat we terug naar beneden glijden met de lift gaan we nog even een lekkere apfelstrudel consumeren in de Knappastoba hut. Daarna gaan we terug met een volle bak naar beneden. Het is ondertussen al zo warm geworden dat een duikje in het zwembad ons heel veel deugd zal doen. Vorige jaren moesten we ook altijd jetons kopen voor de jacuzzi. Het goede nieuws is dat dit niet meer moet, het slechte is dat de jacuzzi’s niet meer werken…
Maar dat bederft de pret niet voor ons, we zijn al meer dan tevreden met het zwembad. Wie het interesseert kan hieronder nog het traject en het hoogteprofiel van onze wandeling zien.

Dag 3

Na onze wandeling op de Kristberg van gisteren, trekken we ook vandaag weer onze wandelschoenen aan. Deze keer is onze bestemming de Wiegensee. Daarvoor rijden we met de auto naar Partenen, en gaan vandaar uit met de Tafamunt kabelbaan de hoogte in.

Na enkele minuten staan we boven aan de Alpstöbli Tafamunt vanwaar onze wandeling begint. Volgens de website van Silvretta is de wandeling 2.6 km lang, en van het lichte type. De praktijk heeft ons echter geleerd dat ze 3.5 km lang is en eerder van het middelzware type is. Je moet namelijk voortdurend stijgen, zo’n 400 hoogtemeters in totaal. En de wandelwegen zijn zoals wij in het Vlaams wel eens zeggen “lichtelijk ge-abumeerd”. Voor onze Nederlandse vrienden, dit wil zeggen : in niet zo goede staat. Dat komt trouwens niet doordat de wandelwegen niet onderhouden worden, maar eerder door de rotsachtige ondergrond.

Het zweet vloeit overvloedig, het is namelijk nog altijd zeer warm, ook hierboven. Gelukkig is er af en toe een fris briesje te bespeuren. In de verte zien we ook al de eerste donkere wolken opduiken. Maar die zijn gelukkig nog heel ver weg. We moeten onze wandeling nog niet stopzetten. Onze inspanningen worden trouwens beloond met prachtige vergezichten en natuur. We hebben nog geen spijt dat we aan deze beklimming begonnen zijn.

Nadat we 400 hoogtemeters in de kuiten zitten hebben, komen we uiteindelijk aan bij de Wiegensee, een klein meertje op 1950 meter. In de verte zie je ook het KopSee stuwmeer, dat met zijn oppervlakte van één vierkante kilometer een beetje groter is dan de Wiegensee. Maar je kent het gezegde, wie het kleine niet eert, is het grote niet weert…

In de verte begint de lucht ondertussen toch al wat donkerder te worden. Tijd om terug te keren naar het bergstation van de Tafamunt-bahn. Als het begint te onweren wil je hier echt niet in de bergen rondlopen. We hebben nu natuurlijk wel het voordeel dat de terugweg voor 99% bergaf gaat. Wat maakt dat we sneller beneden zijn dan dat we naar boven geraakt zijn.

We komen nog net op tijd bij het bergstation aan, om buiten aan de hut nog wat te drinken. Dan steekt de wind op en vallen de eerste donderslagen. Weliswaar aan de andere kant van de vallei, maar het is toch beter om op een veilige plaats te zitten als het onweert. We moeten nog even wachten tot de kabelbaan ons terug naar beneden brengt, maar gelukkig regent het maar heel eventjes.

Als we veilig en wel terug in het dal zijn aangekomen rijden we terug naar Gargellen, met een tussenstop in de M-Preis in St-Gallenkirch. We moeten onze voorraden een beetje aanvullen. Elke dag op restaurant gaan eten, da’s ook nergens voor nodig. 
Onze route en hoogtemeters van vandaag vind je hieronder.

Dag 4

Vandaag zoeken we het eens buiten Montafon. We trekken naar Klösterle, waar zich de Sonnenkopfbahn bevindt. Telkens we naar Serfaus op vakantie gaan hebben we deze kabelbaan al naast de weg gezien. Omdat onze Freitzeitskarte ons de mogelijkheid biedt om deze lift gratis te gebruiken gaan we ze dan maar eens gebruiken.

Boven op de Sonnenkopf is er een restaurant en een grote speeltuin. Ze noemen dat daar ook het Bärenland. Beren zijn er prominent aanwezig. Zelfs als je met de kabelbaan naar boven gaat, is de kans groot dat je samen met een paar beren in de kabine zit.

Ons plan is om vandaag te voet terug naar het dalstation van de Sonnenkopfbahn te keren. Volgens de wegwijzer die hier staat zou dat ongeveer anderhalf uur gaan duren. We kennen ons zelf een beetje en rekenen er op dat het wel een beetje langer gaat duren. De tijden op de wegwijzers zijn hier meestal eerder optimistisch voorgesteld.

In tegenstelling tot gisteren gaan we vandaag niet veel moeten klimmen. We moeten van het bergstation tot aan het dalstation, da’s een goeie 1000 meter dalen.
De zon is nog niet echt doorgebroken, het begint zelfs een beetje donkerder te worden. Zouden we een regenbui over ons heen krijgen ? Even later is het zover, een frisse bui valt uit de lucht. We stoppen ons fotogerief even weg, want in tegenstelling tot ons zelve kan dat de regen niet zo goed verdragen. Een kwartiertje later is het alweer voorbij en begint de zon langzaam door te breken.

Na regen komt zonneschijn zegt men, en dat is ook bij ons het geval. De grijze wolken worden omgeruild voor een mooie blauwe hemel. Dat maakt het wandelen des te aangenamer.

Onze afdaling was in totaal een goeie 11 kilometer lang, daarbij is het nodige zweet gevloeid. Als we beneden aankomen gooien we snel onze rugzak en wandelstokken in de auto en gaan met de kabelbaan terug naar boven.
Neen, we gaan dezelfde wandeling niet nog eens doen, maar we gaan nog iets drinken in het Sonnenkopf-restaurant. Daarna is het tijd om terug af te dalen, deze keer wel met de kabelbaan…

Dag 5

De dag begint zwaar bewolkt vandaag. Het ziet er naar uit dat het wel eens een beetje zou kunnen regenen. Omdat we de vorige dagen al flink gewandeld hebben doen we het vandaag een beetje rustiger aan.
We trekken naar Dornbirn, naar Inatura, dat is een kruising tussen een museum en een science-center. En gezien we een beroepsverleden in deze sector hebben, is dat een reden te meer om er eens te gaan kijken.
Als we in Schruns passeren gaan de hemelsluizen open. Regen komt met bakken tegelijk uit de lucht gevallen. Uit ervaring weten we dat dit soort buien nooit erg lang duurt, en dat het deze middag waarschijnlijk weer volop zomer zal zijn. De rit naar Dornbirn is ongeveer 70 kilometers vanuit Gargellen, maar gaat grotendeels over de snelweg. Op een klein uurtje staan we op de parking van Inatura. Dank zij onze FreizeitsKarte krijgen we ook nog eens 10 procent korting op de inkomprijs. Dat is ook mooi meegenomen.
Ons bezoek aan Inatura begint met een tijdelijke tentoonstelling over voedsel.

Na de thematentoonstelling gaat het verder naar de vaste opstellingen. Die bevinden zich in een oude fabriekshal die heel mooi hergebruikt werd. Je vind hier zowel opstellingen om te experimenteren met licht en elektriciteit, als heel veel info over de fauna en flora in Vorarlberg.

Als we terug buitenkomen uit Inatura is er van de regen en het onweer van deze morgen niks meer te bespeuren. We rijden terug in de richting van Gargellen, maar doen eerst nog een tussenstop in Golm.
Daar gaan we met kabelbaan helemaal tot boven bij Berghof Golm, waar we een lekker soepje gaan consumeren.

Na onze korte break gaan we terug tot aan het eerste tussenstation van de kabelbaan. We hebben dit jaar nog niet met de Alpine Coaster van Golm gereden, en gaan daar nu verandering in brengen.
Je kan de rit van boven naar beneden hier bekijken in 360 graden weergave : https://youtu.be/3qMUng9f5iA
Wanneer je het filmpje bekijkt kan je om je heen kijken in alle richtingen, en je kan ook zien hoe hard we gaan, hoe hoog we zitten, en zelfs waar we zitten.

Dag 6

Na onze rustdag van gisteren is het vandaag weer tijd voor aktie. De zon is ook al van de partij als we met de kabelbaan naar de Schafberg trekken. Van daar gaan we te voet terug naar beneden. 
Het eerste stuk van de wandeling gaat in de richting van de Gandasee, een klein meertje aan de voet van de Madrisa.

Na de eerste (steile) daling houden we even halt. Carine haalt haar glazen bol te voorschijn. Geen paniek, ze gaat onze toekomst niet voorspellen, maar wel artistieke foto’s maken.

Nadat de toverbal terug opgeborgen is trekken we verder. Onze wandeling gaat nu voor een stuk over de verharde weg. Veel volk kom je hier niet tegen. Af en toe een mountaincart die naar beneden gedenderd komt en dan heb je het zowat gehad. 
In de verte zien we reeds de ObwaldHütte, onze volgende halte.

Voor de liefhebbers : de huisgemaakte ijsthee is een aanrader ! Maar wie dat niet lust kan zijn dorst ook lessen aan een frisse Radler bijvoorbeeld.
We pauzeren hier een kwartiertje en trekken dan verder naar beneden, dwars door het bos.

Na een half uurtje afdalen komen we aan bij de Madrisa-hütte, een onbemande schuilhut die aan de rand van de Valzifenbach ligt. 
Behalve ons zelve zijn er hier ook nog tientallen koeien aanwezig, die echt niet onder de indruk zijn van onze komst.

We blijven de Valzifenbach nu verder stroomafwaarts volgen. Deze beek komt uiteindelijk in Gargellen uit, verkeerd lopen is nu niet meer mogelijk.

Na een wandeling van 7 kilometer staan we terug aan ons appartement. We gaan eventjes rusten om dan omstreeks 3 uur terug naar het dorp af te dalen. Daar is er namelijk een passage van de jaarlijkse Silvretta Classic Rally. Dat is een meerdaagse tour met oldtimers. Daar moeten we uiteraard ook foto’s van hebben.

En voor de geïnteresseerden hebben we ook nog onze wandelroute en hoogtemeters van deze wandeling.

Dag 7

Het is weer snel gegaan. Onze week in Montafon is weeral voorbij gevlogen. Voor onze laatste dag in Gargellen gaan we geen grote inspanningen meer doen. Deze voormiddag gaan we ons wat met onze foto en video-hobbies bezig houden. Daarvoor rijden we in de richting van de Fidelis-kapelle, die zich naast de toegangsweg naar Gargellen bevindt. Terwijl Carine zich bezig houdt met het fotograferen van de wilde beek, experimenteert Patrick met de 360-graden camera

Ook de glazen bol van Carine komt er aan te pas. Niet om de toekomst te voorspellen, maar wel om speciale foto-effecten te bereiken

De tijd vliegt snel. Nog voor we het door hebben is het al middag. We rijden terug naar het dorp, waar we onze auto omwisselen voor de kabelbaan, naar boven op de Schafberg. Daar eten we eerst lekkere Bratkartoffeln voor we nog een laatste “inspanning” gaan leveren. 

Daarna is het de beurt aan Chelsea en Patrick om met de mountaincart naar het dorp af te dalen. De mountaincart is een soort van driewieler waarmee je met een razende vaart van de berg naar beneden kunt rijden. Na ongeveer twintig minuten sta je dan onderaan bij het dalstation van de kabelbaan. En het levert ook weer mooie plaatjes op…

En dan is het tijd voor het laatste avondmaal. Daarvoor trekken we deze keer naar de Gargellner Stoba. 

Dat het gesmaakt heeft, daar moet je niet aan twijfelen. Rest er ons vanavond alleen nog onze koffers terug te pakken. Morgen verlaten we Gargellen. Maar we rijden nog niet naar huis. Wat onze volgende halte wordt, dat lees je hier morgen wel…

Dag 8

Het is acht uur ’s morgens als we de deur van ons appartement bij Landal Hochmontafon achter ons dichttrekken. Nog snel even de sleutels gaan afleveren bij de receptie en we kunnen de laatste keer terug naar beneden rijden vanuit Gargellen. Ook vandaag wordt het weer een stralende dag. We hebben helemaal niet te klagen gehad over het weer tijdens onze vakantie. 
Voor we terug huiswaarts rijden moeten we nog een paar dingen doen. Het eerste is nog snel onze voorraad sausjes gaan inkopen in de M-Preis van Sankt-Gallenkirch.  Omdat we volgende winter waarschijnlijk niet naar Oostenrijk gaan komen (we hebben andere plannen in februari) moeten we er voor zorgen dat we zeker genoeg meenemen.
Als tweede moeten we nog gaan tanken, dat doen we ook hier, bij de plaatselijke BP tankstelle. En als derde, en zeker niet het minst belangrijke, rijden we naar onze tussenstop in Lautertal, Duitsland. Dat is bijna exact in het midden tussen Mechelen en Gargellen en daar houden we halt voor een overnachting.
We logeren voor één nacht in het hotel Kuralpe Kreuzhof.

Omdat we goed op tijd aankomen aan het hotel, kunnen we nadat we onze koffers naar de kamers gebracht hebben nog een korte wandeling in de omgeving maken. En we profiteren van de gelegenheid om onze drone ook nog eens uit te laten.

Omstreeks half zes zijn we terug aan het hotel. Snel even douchen en dan gaan we kijken of we iets kunnen eten in het restaurant.
Behalve een hotel is het hier ook nog een populair café/restaurant en er zijn hier ook nog een aantal privé-feestjes aan de gang.  Maar het personeel, dat zeer talrijk is, werkt zich helemaal uit de naad om iedereen zo snel mogelijk te bedienen. Het werk is hier op z’n duits georganiseerd : heel grondig !
We hebben dan ook nooit lang moeten wachten op onze bestellingen, en het was daarenboven ook nog eens heel lekker. Morgen rijden we verder naar huis, maar we doen dan nog twee tussenstops…

Dag 9

Vandaag is het echt onze laatste dag in Duitsland, tenzij er zich onverwachtse gebeurtenissen zouden voordoen natuurlijk. Na een lekker ontbijt in het hotel is het tijd om uit te checken. We doen nog twee tussenstops vandaag, de eerste is vlak in de buurt en is het Felsenmeer. Vrij vertaald is dat de rotsen zee. Duitsers zijn grapjassen, want wat zij Meer noemen is bij ons een zee, en een See is bij hen een meer. Bent u nog mee ?  Zoals de naam al doet vermoeden is er hier geen echte zee te bespeuren, maar een massa rotsen die er al een paar honderd miljoen jaren liggen en waarschijnlijk ook nog een tijdje zullen blijven liggen. We rijden met de auto naar boven op de Felsberg, daar kunnen we parkeren en maken we nog een korte wandeling.

Na ons (korte bezoek) aan de rotsen-zee rijden we naar onze laatste tussenstop, naar Fürth. Daar bevindt zich de Modelbahnwelt Odenwald. Zoals de naam doet vermoeden is er hier een grote modeltreinbaan die je kan bezoeken. Omdat we hier “toevallig” toch in de buurt zijn gaan we die natuurlijk bezoeken.
De tentoonstelling opent om 11 uur, en wij arriveren vijf minuten van te voren. We moeten echter nog 10 minuten wachten, want alles moet nog opgestart worden. Dus drinken we nog snel iets buiten op het terras. We krijgen ook nog kortingsbonnetjes voor consumpties, want het gedeelte Duitsland van de modelbaan zou niet volledig operationeel zijn.