Het is heel rustig op de snelwegen, af en toe regent het, maar het grootste gedeelte van de tijd blijft het droog. Omstreeks 3 uur staan we al in Wanlin om onze tank nog vol te gooien vooraleer we verder de nacht in rijden richting Duitsland en Oostenrijk.
We rijden dus over Luxemburg, in een poging om zo weinig mogelijk wegenwerken tegen te komen. Dat blijkt wel niet echt te lukken, want half Duitsland is momenteel een bouwwerf op de snelwegen. Maar het valt allemaal goed mee, we hebben nergens last van echte vertragingen. ​De snelwegen liggen er vaak verlaten bij.

Zo rond 8 uur staan we al op één van onze vaste stopplaatsen, Tankstelle Wunnenstein West, op de A81. Hier is tijd om wat bij te tanken, zowel de auto als de innerlijke mens. Daarna gaat verder, we zijn nu nog een kleine 400 kilometer van Gargellen verwijderd.

Omdat we ons niet moeten haasten doen we ook nog een extra tussenstop aan de Raststatte van Dettingen an der Iller,  Het is hier trouwens heel druk, iets wat we hier eigenlijk nog nooit meegemaakt hebben. Maar dat komt misschien ook doordat we hier nu relatief laat aankomen in vergelijking met de vorige jaren dat we hier gestopt zijn.

En dan is het tijd om verder te rijden naar onze volgende tussenstop : Rosenberger in Hohenems. Als we naar Tirol of Vorarlberg rijden, dan stoppen we daar altijd. Meestal voor een ontbijt, waar we onze collectie Rosenberger koffietassen aanvullen, of wanneer we er later op de dag voorbijkomen voor een middagmaal. Het was al twaalf uur gepasseerd als we bij Rosenberger stopten, dus werd het een middagmaal.

En dan is het tijd voor de allerlaatste etappe, tot in Gargellen. Daar parkeren we omstreeks kwart na 2 voor de deur van de receptie. We weten ondertussen al uit ervaring dat je hier niet in het Duits moet beginnen te praten met de Fraulein van de receptie, aangezien het allemaal Nederlandse jongedames zijn. We maken meteen van de gelegenheid gebruik om onze Montafon-Brandnertal Card’s aan te schaffen. Daarmee mogen we tijdens ons verblijf hier alle kabelbanen van het Brandnertal en het Montafon-gebied gratis zo vaak gebruiken als we maar willen. En we mogen met die kaart ook gratis met het openbaar vervoer rijden.
Ons appartement is, zoals we dat hier al gewend waren weer piekfijn in orde. We worden niet gesponsord door Landal, maar we kunnen het toch niet nalaten om te benadrukken dat het hier allemaal dik in orde is. En dat voor een zeer interessante prijs. Moest er trouwens toch iemand van de commerciële dienst van Landal meelezen, u mag ons altijd kontakteren !

Dag 2

Na een verkwikkende nachtrust worden we wakker met onze kop in de wolken.
Hebben we gisteren te diep in ’t glas gekeken ? Wordt er hier gebruik gemaakt van geestesverruimende middelen ? Nee hoor, we zitten hier op iets meer dan 1400 meter boven de zeespiegel, en dan kan het wel eens voorvallen dat het wolkendek zo laag hangt dat je er midden in zit. Dat was vanochtend dus het geval. Maar gelukkig is het dikke wolkendek maar van korte duur. Want terwijl we ons ontbijt aan het verorberen zijn, zien we de wolken steeds dunner worden en hoger trekken. Het ziet er naar uit dat het vandaag een droge wandeldag gaat worden.

Voor onze eerste vakantiewandeling gaan we ons nog niet te fel forceren (niet dat we dat anders wel doen, maar toch…) en doen we een relatief korte en eenvoudige wandeling om onze schoenen een beetje in te lopen. We blijven in Gargellen en gaan vanaf het dalstation van de kabelbaan in de richting van de Fideliskapelle. Die kapel bevindt zich op de weg die vanuit Sankt Gallenkirch naar Gargellen leidt.
We hebben onze wandeling al op voorhand uitgestippelt op de GPS, zodat we weten hoe zwaar of licht de tocht gaat zijn. Het eerste gedeelte van de wandeling gaat in stijgende lijn, over een brede bosweg, waarbij we een mooi zicht op Gargellen en omgeving hebben.

Naarmate we hoger klimmen wordt het wolkendek ook steeds dunner en dunner. Af en toe komt de zon zelfs al eens piepen. We gaan onze regenkledij, die we altijd in onze rugzakken zitten hebben waarschijnlijk niet nodig hebben vandaag.
Af en toe moeten we de brede bosweg even verlaten voor een klein ommetje door het bos. Dat is soms wel een avontuurlijk parcours.

Maar sinds we de Wandelweg 5A in Serfaus gedaan hebben, is er niet veel meer wat ons afschrikt tijdens een wandeling 
Als we het keerpunt van onze wandeling bereiken, begint het zonnetje de strijd tegen de boze wolken te winnen en begint de temperatuur al snel naar zomerse waarden te stijgen. Wij beginnen ondertussen aan de afdaling tot aan de Suggadinbach, het riviertje dat vanuit Gargellen richting Sankt -Gallenkirch stroomt. Zo komen we aan bij de Fideliskapelle, een piepklein kapelletje dat zich naast de weg die naar Gargellen leidt bevindt.

Dit kapelletje werd in 1912 gebouwd ter ere van de heilige Fidelis, die tussen 1621 en 1622 verantwoordelijk was voor het religieuse leven in Gargellen, en die ook een bron zou gezegend hebben. Nadat in het verleden de gedenkstenen voor deze heilige met regelmaat van de klok werden verwoest door overstromingen en lawines werd er in 1912 een iets robuuster aandenken voor hem gebouwd. En dat is dus dit kapelletje, het is amper een zakdoek groot, maar toch heel mooi afgewerkt.

Na een korte pauze aan het kapelletje trekken we verder naar Gargellen. Dat doen we naast de Suggadinbach die zich woest kolkend een weg naar lager gelegen gebieden baant.

Als we in Gargellen terug op ons vertrekpunt aankomen, nemen we de kabelbaan naar boven, daar het Schafberghüsli, het grote restaurant boven op de Schafberg. Daar laten we ons onze eerste “Grosses Bier” van het seizoen goed smaken.
Ondanks het feit dat we hier ondertussen toch al wel een paar keer geweest zijn, blijft het genieten van het mooie uitzicht. De bergen vervelen nooit !

En dan wordt het tijd om stilletjes aan terug naar beneden te gaan, ons een beetje te gaan verfrissen, en dan “op zoek” naar eten.
Vanavond koken we niet zelf, maar gaan we een hapje eten bij hotel Marmotta, vlakbij het dalstation van de kabelbaan. Je krijgt hier vriendelijke bediening, en je kan hier aan heel schappelijke prijzen heel leker eten. Wat kan eens mens zich nog meer wensen ?

Dag 3

Vandaag begint de dag meteen zonnig, geen lage wolken zoals gisteren, maar een blauwe hemel met hier een daar een wolkje. Na een stevig ontbijt maken we ons klaar en stappen we in de auto om richting Brandnertal te rijden.
Onze bestemming van vandaag is de Lünersee, helemaal achteraan in het mooie Brandnertal. Dat is ongeveer 45 kilometer rijden vanuit Gargellen, maar hier in de bergen gaat dat wel wat trager als in ons eigen vlakke landje. Een uurtje later staan we aan het dalstation van de Lünerseebahn. Dat is een kabinebaan die ons naar een hoogte van 1979 meter brengt. Daar ligt de Lünersee, één van de grootste stuwmeren van Vorarlberg in een prachtige omgeving op ons te wachten.

Dankzij onze Montafon-Bradnertal-card hoeven we niet aan te schuiven aan de kassa, maar kunnen we rechtstreeks naar de cabine van de kabelbaan stappen. Die kabelbaan overbrugt een goeie 1000 meter hoogteverschil in een paar minuten.
Het bergstation van de Lünerseebahn is het vertrekpunt voor talloze mooie wandelingen in alle mogelijke moeilijksgraden. Wij kiezen voor de rondgang rond de Lünersee, dat is een wandeling die normaal gezien een uurtje of twee duurt en niet al te zwaar is. In ons geval mag je al meteen een uurtje bijtellen, want we stoppen nogal vaak om de mooie omgeving vast te leggen met onze camera’s.

De Lunersee is niet alleen één van de grootste stuwmeren van Vorarlberg, maar ook één van de grootste natuurlijke stuwmeren ter wereld. Het meer is omgeven door indrukwekkende bergen en prachtige natuur. De wandelpaden zijn in zeer goeie staat, wie er niet tegenaan kijkt om af en toe stevig te moeten duwen kan hier zelfs met een kinderwagen rond het meer stappen. De rondgang rond de Lünersee is zo’n 7 kilometer lang, en net in het midden is er een hutje waar je iets kan drinken en eten. Uiteraard houden we daar ook een korte pauze.

Hier en daar ligt er ook nog sneeuw, zelfs aan de rand van de wandelweg rond het meer. Het is duidelijk dat de zomer dit jaar later op gang komt. We hebben trouwens niet te klagen over het weer. De zon schijnt stevig, en gelukkig zijn er ook wat wolkjes aan de hemel die af en toe voor wat verkoeling zorgen. Al een geluk dat we ons bij het begin van de wandeling goed met zonnecreme hebben ingesmeerd.
Het tweede gedeelte van de rondwandeling gaat vrijwel uitsluitend in stijgende lijn. We moeten in totaal een dikke honderd meter klimmen om zo bij het hoogste punt van de wandeling te komen. Van daar uit hebben we een prachtig zicht op het meer en de omgeving.

Eens we het hoogte punt bereikt hebben, gaat het weer naar beneden, tot aan de stuwdam die men hier gebouwd heeft om de waterkracht van het meer te gebruiken om elektriciteit te produceren. Dat stuk naar beneden is met z’n momenten vrij steil, we hebben medelijden met de mensen die hier een kinderwagen omhoog mogen duwen. Maar een kwartiertje later zitten we al op het terras van het Douglashaus, waar we nog snel iets nuttigen vooraleer we met de kabelbaan weer naar beneden gaan.

En dan is het weer tijd om terug naar Gargellen te rijden, weliswaar met een tussenstop in Bürs. Daar is er een grote Interspar-winkel, waar we onze inkopen gaan doen. Kwestie van niet elke dag op restaurant te moeten gaan.
Met de koffer van onze auto vol aankopen zetten we dan koers naar Gargellen. Daar maken Carine en Sydney ons avondmaal. Lekkere spaghetti !
Voor morgen hebben we ook weer iets leuks gepland. Wat het is, dat houden we nog even geheim...

Dag 4

Ook vandaag zijn we er weer op uitgetrokken. Het weer is net zoals gisteren stralend, maar naar de namiddag toe verhoogt de kans op onweer. Daarom gaan we het deze keer niet te ver zoeken en gaan we ook geen al te lange tocht doen.
Na ons ontbijt maken we onze knapzak klaar, laden we ons gerief in onze rugzakken en rijden we naar Gaschurn. Dat is zo’n 20 kilometer van Gargellen verwijderd, dus moeten we niet te lang in de auto zitten.
In Gaschurn aangekomen nemen we de Versettla-baan, die brengt ons tot op een hoogte van 2015 meter, vanwaar we een prachtig uitzicht hebben over het hele dal. In de verte zie je zelfs het Silvretta gebergte.

Het doel van onze wandeling is simpel, te voet terug naar het middelstation.
Maar dan met een omwegje langs het Vier Barga uitkijkpunt. In kilometers is onze wandeling helemaal niet ver, maar het is wel een flinke afdaling. Ja, we weten het, wij zijn “afdalers”, voortdurend klimmen vinden we niet zo leuk. Ook al is afdalen naar onze bescheiden mening belastender voor de spieren dan klimmen.

Van de voorspelde onweeersdreiging valt er nog niet veel te merken. De temperatuur gaat weer flink omhoog. Ook hierboven op de bergflank brandt het zonnetje genadeloos. Omstreeks 12 uur zijn we exact halverwege en zetten we ons op een bankje (en daar staan er hier genoeg van) om onze picknick te verorberen.

Het smalle bergpad waarover we ons de laaste twee kilometers verplaatsten hebben we ondertussen omgeruild voor een bredere weg die wat gemakkelijker loopt.
We (Carine en Patrick) hebben een beetje last van onze kniegewrichten en dan is een relatief vlakke weg altijd wat aangenamer dan een traject dat bezaaid is met keien.
Maar we klagen niet hoor, we zijn hier op eigen initiatief naartoe gekomen, en van een beetje afzien gaat een mens nog niet dood.
Na nog een klein uurtje doorwandelen komt het middelstation van de Versettlabaan in zicht. We besluiten om niet verder te voet naar beneden te gaan, want aan de hemel verschijnen de eerste donkere wolken. Het is moeilijk om in te schatten wanneer en waar het eventueel gaat onweren. Maar in het geval van onweer zit je beter niet op een bergwand. Dus keren we terug naar het dalstation in Gaschurn.

En voor wie zich de vraag stelt of het vandaag dan toch nog geregend heeft, hebben we nog een kort filmpje. Daarin kan je zien hoe snel het weer kan omslaan, in beide richtingen…

Dag 5

Vandaag houden we onze rustdag. Wil dit zeggen dat we de hele dag op onze luie krent in de zeten van ons appartement gaan blijven zitten ? Nee hoor, maar we gaan vandaag geen wandeling doen. Op algemeen verzoek van de juniors trekken we nog eens keertje naar de Alpine Coaster in Imst. Volgens de website van de Imster Bergbahnen is het met zijn drie en een halve kilometer lengte nog steeds de langste Alpine Coaster ter wereld. Op die afstand daal je dan zo’n 500 meter af aan een snelheid die je zelf kan bepalen. Op voorwaarde dat er geen angsthazen voor je zitten die stapvoets naar beneden rijden. Normaal gezien doe je zo’n 10 minuten over de rit naar beneden. Bij onze juniors ging het echter zo snel dat we hun prestaties moesten vastleggen met een highspeed camera om ze toch nog maar even in beeld te krijgen :

Na ons bezoek aan de Alpine Coaster rijden we naar Zams, vlakbij Landeck. Daar ligt de Zammer Lochputz, een kleine kloof die doorsneden wordt door de Lötzbach, die met veel geweld via een 30 meter hoge waterval naar beneden gedonderd komt.
Deze kloof is niet zo groot en indrukwekkend als bijvoorbeeld de Rosengartenschlucht in Imst, maar we vinden het wel iets hebben. Er bestaat een hele mythe rond deze kloof, een verhaal over een liefde tussen twee jongelingen die gedwarsboomd werd door een jaloerse stiefvader. Het water van de Lötzbach wordt ook vandaag nog altijd gebruikt voor het voeden van één van de allereerste waterkrachtcentrales van Tirol. Je kan de machinekamer van de centrale kosteloos bezoeken. Wil je de kloof ook bezoeken, dan dien je te betalen, maar voor slechts 4 euro per volwassene hoef je het echt niet te laten. Je moet trouwens ook een helm opzetten als je de kloof in gaat. Die krijg je aan de kassa.

Na ons bezoek aan de Zammer Lochputz rijden we terug naar Gargellen. Daarbij maken we nog stel een tussenstop om te tanken in Petneu am Arlberg. Op die manier is onze tank al gevuld voor zaterdag wanneer we terug naar huis moeten.
Om de dag af te ronden zijn we ’s avonds nog een ijsje gaan eten bij de Italiaan in Sankt Gallenkirch. Dat was op zijn minst gezegd een bevreemdende ervaring. We hebben eerst eens goed rondgekeken om te zien of er nergens een verborgen camera geinstalleerd was. Want echt normaal kon je het personeel daar niet noemen. Het leek ons zelfs een beetje alsof dit restaurant een bijhuis was van één of andere maffia-afdeling uit Italië. Maar goed, het ijsje heeft gesmaakt, en dat was tenslotte waarvoor we gekomen waren.
Morgen passeert de Silvretta Classic hier in Gargellen. Dat is een wedstrijd voor oldtimers, die elk jaar de Alpen aandoet. We gaan zeker proberen om daar morgen ook een glimp van op te vangen. Maar nu is het zoals bij wijlen Mijnheer De Uil : Oogjes toe en snaveltjes dicht, tot morgen !

Dag 6

Tijdens de laatste dagen voordat we op vakantie vertrokken hebben we de weersvoorspellingen voor deze regio op de voet gevolgd. Niet dat we het weer zouden kunnen beinvloeden, maar het is altijd handig om te weten waar we ons aan mogen verwachten. De voorspellingen waren redelijk positief, maar echt denderend waren ze nu ook weeral niet. Ondertussen zijn we bijna een week in Gargellen en tot nu toe hebben we absoluut niet te klagen. Met uitzondering van zaterdag toen we hier aankwamen en zondagochtend is het hier altijd zonnig geweest. En afgelopen woensdag, zou het volgens de voorspellingen ook een zeer wisselvallige dag worden, maar hebben we enkel ’s avonds laat wat onweer gehad.
En vandaag was het het echt “Kaiser Wetter”, een stralende zon aan een blauwe hemel. Ideaal weer voor ons om nog eens wat te gaan fotograferen. We beginnen ’s morgens hier boven op de berg, de Schäfberg. Patrick maakt van de gelegenheid gebruik om iets nieuws uit te proberen. Namelijk het maken van een gigapixel foto.
Simpel gezegd komt het er op neer om in plaats van 1 foto van een onderwerp, heel veel deel-foto’s van een onderwerp te maken. Bijvoorbeeld om de huisberg van Gargellen, de Madrisa vast te leggen maken we dan 312 foto’s, van elk een stukje van de berg. Naderhand worden die door speciale software weer aan elkaar geplakt, en krijg je een foto waarop je heel ver kan inzoomen zonder dat hij korrelig wordt.
Terwijl Patrick zich bezig houdt met zijn gigapixel foto, gaat Carine op verkenning om ook nog wat gewone foto’s te nemen.

Tegen de middag zijn we klaar met onze fotosessies op de Schäfberg. We haasten ons met de kabellift naar beneden. Snel een hapje eten, en dan is er al een volgend foto-onderwerp. Deze keer is het de Silvretta Classic, een “rally” voor oldtimers die elk jaar door de Alpen trekt. Dit jaar doen ze ook Gargellen aan, en zo’n gelegenheid laten we natuurlijk niet liggen om al die mooie wagens te kunnen fotograferen en filmen. Behalve oldtimers rijden er sinds een paar jaar ook elektrische en hybride wagens mee. Wat de rally een beetje properder maakt, want de oldtimers zijn niet bepaald de properste wagens die hier voorbij komen.

Dag 7

Vandaag is het onze laatste dag in het mooie Montafon, en die gaan we in schoonheid afsluiten met een wandeling naar de Lindauer Hütte. Daarvoor moeten we eerst met de wagen naar Vandanz waar we de Golmerbahn nemen tot helemaal boven aan het bergstation Grüneck. Van daar begint onze wandeling in de richting van de Lindauer Hütte, zo’n 7 kilometer verwijderd vanaf hier. Na een paar honderd meter zitten we al meteen in het prachtige Rätikon-gebergte. De uitzichten zijn hier simpelweg om sprakeloos van te worden. Het feit dat het zonnetje ook flink zijn best aan het doen is maakt het natuurlijk nog veel mooier dan het zo al is.

Via de obere Alpe Latschätz begeven we ons naar de Lindauer Hütte. In het begin gaat de wandeling op en neer, maar vanaf de hut zou het vrijwel altijd naar beneden gaan. Er vloeien de nodige druppels zweet, maar na twee uurtjes (we stoppen regelmatig om foto’s te nemen en te filmen) bereiken de Lindauer Hütte.
De Lindauer Hütte is een druk bezochte hut, zowel door wandelaars zoals wij die een daguitstapje doen, maar ook door mensen die verder het hooggebergte intrekken.
Je kan hier trouwens ook overnachten, ze hebben hier meer dan 200 slaapplaatsen.
Wij beperken ons tot een lekker soepje en dan trekken we verder. We hebben nog een hele afstand af te leggen voordat we terug aan het Golmerbahn Talstation Latschau zijn.

Vanaf nu gaat het vrijwel uitsluitend bergaf, soms zachtjes maar ook vaak steil. Je moet dus goed zien waar je je voeten zet en je evenwicht bewaren.
Maar al bij al valt het reuze mee, en de omgeving is simpelweg prachtig. Achter ons zien we de beroemde “Drei Türme”, het kenmerk van Montafon.

Na een uurtje stappen komen we voor bij het Gauertal Haus, waar we uiteraard niet zo maar voorbij kunnen stappen. Het is tijd om ons vochtpeil terug op niveau te brengen.

Moe maar voldaan komen we aan bij de Golmerbahn . We hebben er flink wat kilometers en hoogtemeters opzitten. We hebben 13 en een halve kilometer gewandeld, 267 meter gestegen en maar liefst 1077 meter afgedaald. Dat gaan we vanavond zeker nog voelen aan onze gewrichten. Om de dag af te ronden doen we ook nog een ritje naar beneden met de Golmer Alpine Coaster. Een kleiner broertje van die van Imst, maar naar onze mening zeker zo leuk en gevarieerd.

Daarna rijden we nog snel naar de Spar in Schruns, kwestie van ons laatste avondmaal in Gargellen te kunnen bereiden. En dan zit de dag er bijna op. We gaan nog een laatste keer zwemmen in het zwembad en nog effe bubbelen in de jacuzzi.
Daarna rest er ons nog enkel onze bagage te pakken en al terug in de auto te laden. Dan moeten we dat morgenvroeg niet meer doen.
We hebben een zalige week beleefd in Gargellen en omgeving. Het weer was simpelweg perfect. Morgen rijden we terug naar Mechelen, maar we doen nog wel een tussenstop, ergens in het Zwarte Woud. Waar precies en waarom ? Dat lezen jullie morgen of zondag wel. Voor nu is het “over and out” vanuit Gargellen, bedankt om ons te volgen !

Dag 8

Aan alle mooie liedjes komt een einde, zo ook aan onze vakantie in Gargellen.
We hebben er weer een zalige week opzitten, met perfekt wandelweer. Heel de week hebben we in T-shirt rondgelopen, onze truien of regenjassen zijn zelfs niet aangeraakt geweest. Maar nu is het tijd om huiswaarts te keren.
En het lijkt er op dat de zaterdag hier de slecht weer dag aan het worden is, want net zoals vorige week begint de dag somber en grijs. Omdat we onze bagage gisterenavond al in de auto geladen hebben kunnen we redelijk vroeg vertrekken. Ontbijten doen we niet meer op ons appartement, maar bij, u raadt het nooit, Rosenberger. We hebben namelijk nog geen Kaiser-Melange gedronken, een traditie waar we moeilijk kunnen mee breken, ook al hebben we al een hele kast vol met Rosenberger-tassen.

Na ons ontbijt rijden we verder. Omdat we tijdens de heenreis gezien hadden dat er veel wegenwerken waren op de A96 richting Ulm hebben we gekozen voor een alternatieve weg. Het plan was om via Friedrichshaven langs de Bodensee zo  richting A81 te rijden.  En eens we op de A81 zijn zouden we dan een omweggetje maken naar Gütenbach in het Zwarte Woud. Waarom horen we u nu luidop denken.  Wel de reden is dat er zich daar de fabriek van de firma Faller bevindt. Bij modeltreinliefhebbers gaat er nu een belletje rinkelen, want dat is een fabrikant van modeltrein scenery (in gewone mensentaal ook wel “huisjes” genoemd). Ze hebben daar ook een tentoonstellingsruimte die ook op zaterdag open is, en die willen we wel eens gaan bekijken. Tot zover het plan… de praktijk draaide net iets anders uit…
Het ging allemaal vlot tot we aan de A81 kwamen. We waren nog maar net de A81 opgedraaid, en plots stond alle verkeer stil, op alle drie de rijstroken. Het bewoog voor geen meter meer. Na een kwartier horen we op de radio dat de A81 ongeveer 5 kilometer verder volledig is afgesloten voor werkzaamheden, tot 13 uur ! Er zit niks anders op dan gewoon mee aan te schuiven tot aan de volgende afrit, 5 kilometer verder.

Om een afstand van 5 kilometer af te leggen hebben we net geen 4 uur nodig gehad.
In die tijd hebben we wandelaars op de A81 gezien, liefdesrelaties die ontstonden, mensen die hoognodig een grote of kleine boodschap moesten doen, pechstrookrijders, noem het maar op, we hebben het allemaal gezien.
En net op het moment dat we eindelijk aan de afrit van de snelweg komen, om de omleidingsweg te nemen, gaat de snelweg weer open. We kunnen nog net terug de snelweg opdraaien om zo verder te rijden en de volledig verzadigde wegomleiding te volgen. Ons geplande bezoek bij Faller zal voor een volgende keer zijn, want de tentoonstelling daar is maar tot 15 uur open.
Vanaf nu gaat het zonder noemenswaardige vertraging. Enkel op de plaats waar de A81 tijdelijk overgaat op de A8 ter hoogte van Stuttgart is er een klein beetje file. Maar in vergelijking met wat we meemaakten op de A81 stelt dit niks voor. En ter hoogte van Leonberg draaien we terug de A81 richting Heilbronn op, voor een rit die vanaf nu filevrij is.

Omdat onze auto dorst krijgt, en onze innerlijke mens ook steeds meer van zich laat horen stoppen we aan het tankstation Bröhltal. Na een lekkere hamburger van Burger King (ja, we weten heel goed dat het vettige fastfood is, maar toch) kunnen we er tegen voor het laatste stuk van onze rit naar huis. Tegen dat we terug Belgische grond onder onze wielen hebben begint de zon al zachtjes richting zee te zakken. Onze rit heeft een paar uurtjes langer dan gewoonlijk geduurd. Het is de eerste keer dat we echt gewoon stilgestaan hebben op de snelweg. Daar gaan we echt geen gewoonte van maken. Maar we zijn veilig en wel thuis geraakt, en dat is het bijzonderste. Met een karrevracht aan foto’s en video, waar we ons de komende weken nog zeker mee gaan amuseren. En vervelen gaan we ons zeker niet doen tot we er nog eens op uit trekken. Daarover lees je hier binnenkort meer op onze blog !