Het is gezellig druk op de luchthaven, maar de wachtrijen aan de check-in en security vallen nog heel goed mee. Via het nieuwe connector-gebouw komen we aan bij gate A46, vanaf waar we het eerste deel van onze vlucht zullen aanvatten.

We vertrekken stipt om 20 voor twaalf vanop onze nationale luchthaven, waarbij we nog van zalig uitzicht over Mechelen en wijde omgeving kunnen genieten. De vlucht naar Helsinki duurt ongeveer twee en een half uur, dus eten we ook maar een hapje tijdens de vlucht.

Met een vijftal minuutjes vertraging naderen we Helsinki. Omdat we het grootste gedeelte van de tijd boven de wolken gevlogen hebben krijgen we nu pas de begane grond te zien, en die ziet er wit uit. Helsinki ligt onder een mooi laagje sneeuw.

Onze eerste tussenstop is een feit, hier in Helsinki moeten we overstappen op de vlucht naar Ivalo en Kittila. Daarvoor moeten we aan gate 13 zijn, en dat nog wel op de 13de maart. Het is niet dat we bijgelovig zijn, maar toch…

Carine heeft ook nog een bijzondere ontdekking gedaan, Chinezen durven blijkbaar de deur van het toilet niet dicht te doen, en doen dus hun gevoeg met de deur wagenwijd open….
Stipt om 5 na vier plaatselijke tijd (5 na drie in Belgë) start het boarden voor onze volgende vlucht.
Dit is een binnenlandse vlucht die helemaal vol zit. De piloot is een lolbroek die een hele speech houdt, waar we niks van verstaan wegens nogal ééntalig Fins. De vlucht naar Ivalo zelf duurt anderhalf uur. In Finland doen ze er blijkbaar ook niet moeilijk over als het vliegtuig zijn afslag naar de gates mist op de landingsbaan, dan keren ze toch gewoon om ?
Nadat er een hoop mensen af en opstappen in Ivalo beginnen we aan onze laatste vlucht, naar Kitillä.
Dat is amper 140 kilometer verder. Tegen dat het vliegtuig zijn landingsgestel heeft ingetrokken begint het al weer te landen….
Twintig minuten later staan we dan op Kittilä Airport, waar er al een ontvangst-team klaarstaat van Harriniva, onze uiteindelijke bestemming.

Na een kwartiertje wachten op onze bagage stappen we in onze minibus die ons naar Muonio zal brengen. Dwars door pikdonkere Laplandse landschappen. Maar zo arriveren we uiteindelijk bij Harriniva, waar we de komende 7 dagen gaan verblijven.

We krijgen een zeer hartelijke ontvangst aan de receptie en blijkbaar had de vriendelijke receptioniste ons buikje al horen grommen, want ze vertelde ons meteen dat we mochten gaan eten. Maar eerst nog snel onze bagage naar onze kamer brengen.

We hebben snel onze koffers in onze kamer in blokhutstijl gedropt, en spoeden ons naar het restaurant waar we een heerlijk vegetarisch avondmaal tot ons namen. Nee, we zijn geen vegetariërs geworden, maar het was dat of zalm. En aangezien we geen visliefhebbers zijn…
Daarna is het tijd om ons bed op te zoeken, we hebben er een lange reisdag opzitten, en morgen begint de fun pas echt !

Dag 2

Na een verkwikkende nachtrust werden we vanmorgen omstreeks half zeven wakker in het verre Muonio in Lapland/Finland. Vandaag is het onze eerste echte volledige dag hier, en er staat al heel wat op het programma. Om kwart voor tien moeten we onze uitrusting gaan passen. We krijgen voor de tijd dat we hier zijn de beschikking over een thermisch pak, thermische laarzen, dikke handschoenen, kousen en zelfs een binnenmuts voor in een helm. Maar eerst gaan we ontbijten. Dat ontbijt is meer dan we verwacht hadden, bijna alles wat je je maar kan wensen als ontbijt is hier te krijgen.
Daarna trekken we onze zelf meegebrachte winterkledij aan, en gaan we buiten een kleine verkenningstocht doen. We gaan effe tot aan de oever van de Muonio, de rivier die de grens tussen Finland en Zweden vormt. Deze is tijdens de winter dicht gevroren, maar op het einde van de winterseizoen is het ijs niet meer overal even dik en kan je maar op bepaalde plekken nog via het ijs de rivier oversteken.

Daarna gaan we onze kledij passen, dat gaat heel snel, onze outfits passen gelijk een handschoen :)
We brengen onze spullen snel naar onze kamer en daarna trekken we weer naar buiten om wat meer van de omgeving te verkennen, het duurt nog tot 13 uur voor dat we met de sneeuwscooter gaan rondsnorren.

Je blijft hier best op de paden en wegen, want als je er naast loopt zak je voor je ’t weet diep weg in de sneeuw.

Tegen twaalf uur trekken we terug naar Harriniva, want daar wacht de lunch op ons. Deze overtrof net zoals het ontbijt onze verwachtingen ruimschoots.
En dan is het tijd voor onze eerste echte activiteit, een snowscooter-safari.
Volledig uitgedost in onze thermische kledij staan we om 13 uur aan de receptie waar we door onze begeleidster worden opgewacht. Eerst krijgen we een korte video te zien met daarin de belangrijkste veiligheidsregels. Die zijn echt wel belangrijk, want zo’n snowscooter is een gevaarlijk ding als je niet weet hoe je er mee moet omgaan. Blijkbaar gebeuren er wekelijks wel ongevallen mee. En ook als het maar beperkt blijft tot stoffelijke schade, ben je als bestuurder toch nog tot 600 euro zelf aansprakelijk.
Na de video krijgen we onze helmen, en moeten de chauffeurs nog een verklaring ondertekenen dat ze de instructies begrepen hebben, een rijbewijs hebben, en medisch in staat zijn om een voertuig te besturen. Ze nemen hier duidelijk geen risico’s.
Buiten bij de sneeuwscooters wordt ons nog eens uitgelegd hoe het allemaal in de praktijk werkt, en dan kunnen we er aan beginnen.
In het begin is het een beetje wennen, je hebt de indruk dat de sneeuwscooter zijn eigen weg wil gaan, en je moet ook nog gewend worden aan de kracht van die machine. Maar na 10 minuutjes hebben we ’t helemaal onder de knie en zoeven we als volleerde sneeuwscooteraars door de Laplandse sneeuwlandschappen.

Het eerste stuk van de rit ging over min of meer vlak terrein met hier en daar eens een bultje. Maar dan wordt het tijd voor een echte klim tot bovenaan één van de hogere heuvels uit de omgeving. Daarboven ziet het er sprookjesachtig mooi uit. De bomen zijn hier bedekt met dikke pakken sneeuw.

En we zijn blijkbaar nog niet helemaal boven want we blijven klimmen tot op de top van de heuvel. Daar hebben we een prachtig uitzicht over de wijde omgeving met zijn bossen en bevroren meren.

Daarna rijden (of glijden) we terug naar beneden en rijden we door een gebied dat in de zomer ontoegankelijk is omdat het één groot moeras is. Blijkbaar is 75% van Lapland moerasgebied. In de winter merk je daar niets van. En dan komen we aan een grote open vlakte, waar we de gashendel van de sneeuwscooter eens mogen opendraaien. Weliswaar rekeninghoudende met de maximaal toegelaten snelheid van 80 kilometer per uur. Zelf zijn we tot 70 km per uur gegaan, naar onze mening was dat al meer als snel genoeg. Er volgen een paar van deze open vlaktes na elkaar, op de laatste stoppen we in het midden. Deze vlaktes zijn trouwens geen weilanden maar dichtgevroren meren.
We stoppen effe om een aantal Husky-sledes te laten voorbijkomen. En uiteraard maken we van de gelegenheid gebruik om dit ook weer op foto en video vast te leggen.

Daarna rijden we nog een half uurtje verder door de wildernis (zoals ze dat hier noemen) om uiteindelijk weer bij Harriniva aan te komen. Ons tochtje heeft meer dan twee en een half uur geduurd en we hebben van elke seconde ervan genoten. En onze ontmoeting met de husky-sledes doet ons al uitkijken naar morgen. Dan mogen we namelijk zelf de teugels in handen nemen.

Dag 3

Ook vandaag zijn we weer aktief geweest, niet dat u waarschijnlijk anders van ons zou verwacht hebben, maar we benadrukken het toch nog maar eventjes.
Deze voormiddag zijn we te voet naar Zweden geweest. En neen, daarmee bedoelen we niet naar de Ikea, die hebben we hier in de verre omgeving nog niet gezien. Maar wel naar het echte Zweden. Toevalligerwijs ligt dat hier eigenlijk maar op een steenworp vanaf. Als het nog koud genoeg was, dan hadden we gewoon de Muonio rivier kunnen oversteken en we stonden in het land van Pipi Lankous.
Helaas vriest het al een tijdje niet meer zo fel, en is het ijs niet overal even dik meer, zodat het ten zeerste wordt afgeraden om zo maar de rivier over te steken (tenzij men famillie is van ene J.C. uit Nazareth). Gelukkig voor ons is er ook nog een echte brug over de river, waar je van Finland naar Zweden, en ook omgekeerd kan gaan. Dus trekken we onze stevige winterlaarzen aan en gaan we op weg naar de grensovergang. Veel verkeer passeert er hier niet. Maar Muonio is nu niet bepaald een metropool te noemen, en aan de overkant van ’t water (Zweden) is in de verste verte geen bebouwing te bespeuren. Dus hebben we de grensovergang voor ons alleen.

We nemen ruim de tijd om foto’s te maken vanop de brug tussen Finland en Zweden.
De weinige passanten die voorbij komen kijken toch maar raar naar die twee vreemde figuren die staan te fotograferen en te filmen. Precies of ze hebben nog nooit een brug van dichtbij gezien.
Onder ons zien we de Muonio stromen. Hier is het ijs al op sommige plaatsen verdwenen doordat het water hier tamelijk snel stroomt.
Na onze fotoshoot op de brug steken we de grens over en gaan we Zweden verkennen. Nu ja, verkennen is een groot woord. We zijn een paar honderd meter ver Zweden binnen gegaan. Net ver genoeg om er officieel geweest te zijn, en dat volstaat voor ons al.
We zullen nog wel eens terug komen voor een uitgebreider bezoek.

Daarna is het tijd om terug te keren naar onze kamer in Harriniva, het is bijna middag, en dan is het lunchtijd. Daar heeft Patrick vandaag geleerd dat men slagroom normaal gezien niet als een alleenstaand dessert beschouwd, maar dat het bij een ander dessert wordt toegevoegd. Desalnietemin heeft hij toch twee grote porties achterover geslagen.
Dan nog snel terug naar onze kamer om onze thermische pakken aan te trekken. Bij buitentemperaturen van om en bij de 8 graden is dat lichtelijk overkill, maar aangezien je nooit weet of we misschien wel in een sneeuwstorm van het type uit de film “The day after tomorrow” gaan uit komen, spelen we liever zeker. Om 13 uur worden we aan de receptie verwacht voor onze volgende activiteit : de Husky-Safari.
Bij het woord Safari dachten wij in het verleden altijd aan zaken zoals olifanten, leeuwen, en andere tropische huisdieren. Maar klaarblijkelijk valt een tocht met hond en slede ook onder de noemer safari.
Net zoals gisteren bij het sneeuwscooteren kregen we van onze begeleider Marko eerst een instructievideo te zien die ons de basisregels van het rijden met sleehonden bijbrengt.
De allerbelangrijkste regel is dat altijd op de rem van je slede moet blijven staan als je ergens gestopt bent. Nooit van de rem afstappen, want anders zouden de zes snoodaards die uw slede voortrekken er wel eens alleen met uw passagier vandoor kunnen gaan. Voor de rest is het niet zo moeilijk, er vanuit gaande dat de honden de weg wel weten.

We krijgen allemaal onze slede toegewezen.  Carine neemt plaats op de passagiersplaats, Patrick is bestuurder van dienst. Ondertussen worden onze honden aangelijnd, waarbij het opviel dat ze niet allemaal even dikke vriendjes zijn. Maar tien minuutjes later wordt het startsignaal gegeven en zijn we op weg met ons konvooi.

Wat ze ons ook niet op voorhand verteld hadden is dat wanneer je bergop moet met je slede, dat de bestuurder dan de honden een handje moet helpen. In de praktijk is dat handje eerder een voetje, een beetje vergelijkbaar met rijden met een trottinette. Leuk voor de honden, vermoeiend voor de bestuurder. Nu weten we direct waarom Carine zo graag als passagier meereed.
Ook interessant om weten is dat zo’n sleehond niet echt stopt als hij een grote of kleine boodschap moet doen. Ze doen het al lopende, wat voor de mensen die achter de honden “hangen” een eerder apart uitzicht oplevert. En de bestuurder moet bij het “meestapppen” altijd goed oppassen voor misstappen. De rit zelf gaat door prachtige landschappen, die vandaag baden in het zonlicht. Onze zonnebrillen komen echt wel van pas.  Halverwege houden we even halt voor de klassieke foto’s van mens en hond samen in harmonie.

En dan gaat de rit weer verder, het is echt genieten, de fysieke inspanning om af en toe de hondjes een beetje te ondersteunen nemen we er graag bij.
Naargelang we ons vertrekpunt terug beginnen te naderen beginnen de honden ook uit zichzelf sneller te lopen. Waarschijnlijk om dat ze al met hun avondmaal in gedachten zitten.
Wanneer we terug in de kennel aangekomen zijn krijgen we van Marko nog een heleboel bijkomende informatie. Zo zitten er hier bij Harriniva meer dan 400 sleehonden bij elkaar. Die elk een unieke naam hebben. En Marko is er fier op dat elke hond van zijn sectie van de kennel persoonlijk bij naam kent.

En als kers op de taart haalt Marko ook nog een puppy uit één van hokken, die is nu meer dan 6 weken oud en heeft al zijn inentingen gekregen, en wordt vanaf nu meteen met mensen in contact gebracht, zodat hij er van jongs af aan al kan aan wennen. Hij vertelt er ook meteen bij dat men hier geen honden verkoopt. Alle honden dienen voor de safari’s.

En zo zat onze activiteit voor vandaag er weer op. Morgen gaan we de lokale kultuur van Lapland van naderbij leren kennen. Daar zit naar ’t schijnt ook een ritje met een rendier bij. We zijn benieuwd…

Dag 4

Ook voor vandaag stond er weer een interessante aktiviteit op het programma. Om half elf werden we aan de receptie verwacht voor een excursie naar de Torasseippi rendier-farm. Met een comfortabele bus werden daar naartoe gebracht. Onderweg zagen we een paar plekjes waar we ’s maandags met onze sneeuwscooter-safari voorbij gekomen waren. Het laatste stukje van de rit ging over spekgladde wegen die kronkelend op een heuvel naar boven leidden. Maar voor onze buschauffeur was dat blijkbaar geen enkel probleem. En een klein halfuurtje later stonden we al bij “onze” rendieren.

We krijgen van de plaatselijke gids een korte uitleg over hoe het allemaal in zijn werk zal gaan, maar in de praktijk komt het er op neer dat je gewoon moet rekenen op de goodwill van het rendier dat je slee voorttrekt. En rem valt er nergens te bespeuren, ze gaan er hier van uit dat het rendier stopt als de slee voor hem (of haar) stopt, da’s alvast een bemoedigende gedachte 
We stappen per twee in onze slee (dat rijmt ook nog lekker) en het startsein wordt gegeven voor een korte tocht van bijna 3 kilometer door de bossen en vlaktes.

Het grootste gedeelte van de tocht verloopt aan een gezapig tempo zodat je rustig kan genieten van de omgeving. Maar af en toe wordt er een klein spurtje uitgeperst waarbij het rendier dat je slee voorttrekt zich eens helemaal kan laten gaan. De sneeuw vliegt ons dan om de oren, nu ja we hopen dat het sneeuw was want zo’n rendier stopt net zoals een husky niet om zijn behoefte te doen maar laat alles de vrije loop. Als je dan ook nog weet dat de “uitlaat” van zo’n rendier ongeveer even hoog staat als de hoofden van de passagiers van de slee, dan hoeven we er geen tekening meer bij te maken zeker ? Gelukkig voor ons hebben we de rit zonder sproeten kunnen afmaken.

Als we terug bij ons vertrekpunt zijn aangekomen, staat Jenny al op ons te wachten. Zij gaat ons inwijden in de kultuur van de Sami, de oorspronkelijke inwoners van Lapland. Zeg nooit Lap tegen een Sami, want dat is blijkbaar een belediging voor die mensen.
Sami zijn te vergelijken met wat Aboriginals voor Australië zijn en Indianen voor Amerika, de oorspronkelijke inwoners van deze streken. Heden ten dage zijn er nog zo’n 20.000 “echte” Sami. Dat komt doordat er vroeger alles aan gedaan werd om deze mensen tot Finnen te hervormen. Gelukkig heeft men ondertussen ingezien dat dat alles niet zo netjes was en is het respect voor Sami teruggekeerd.
We krijgen eerst een powerpoint presentatie te zien over de rendieren en alles wat daar bij hoort.
Hier komen we zeer interessante zaken te weten over het kweken van deze dieren. Je zal in heel finland nergens wilde rendieren vinden, het zijn allemaal gekweekte dieren, zoals wij bij ons koeien kweken.
Rendieren mogen trouwens alleen maar in Lapland gehouden worden, en er wordt met quota gewerkt.
Er zouden zo’n 200.000 Rudolfs en zijn soortgenoten rondlopen in Lapland. Daarvan verwijnen er elk jaar zo’n 100.000 stuks richting uw bord (als u het lust), maar er komen er ook elk jaar 100.000 nieuwe bij. Maar het allerinteressantste weetje had te maken met het castreren van de mannelijke rendieren. Sinds Finland toegetreden is tot de EU gebeurt dat met een speciale tang. Maar de periode daarvoor gebeurde het zeer ambachtelijk… met de tanden van de rendierboer….

In de schuur waarin de presentatie gegeven wordt hangen talloze zaken die allemaal met het leven van de rendierhouders te maken hebben. Die zijn allemaal afkomstig van de laatste echte bewoonster van deze boerderij die nadien een museum geworden is. Bij sommige van die zaken frons je dan wel het voorhoofd. Zo mochten we een paar super-warme pelsen handschoenen aanproberen. Die bleken gemaakt te zijn van … de hond des huizes… weliswaar NA zijn natuurlijke dood.
Maar de Finnen en vooral de Sami zijn van het principe dat je niks mag weggooien en dat alles wel ergens kan voor gebruikt worden….
Na de presentatie trekken we naar het oude woonhuis, dat er al een dikke 250 jaar staat, maar nog in vrij originele staat is gebleven. Het werd trouwens gebouwd door (u raadt het nooit) Nederlanders die naar hier gemigreerd zijn.

Ook hier kregen we een zeer boeiende uitleg van Jenny. Zo leerden we dat Finnen in tegenstelling tot wat je zou denken zeer gastvrij zijn en dat ze er geen probleem van maken om reizigers opvang voor een nacht te bezorgen. Als je ziet dat er een omgekeerde bezem voor de deur staat, dan moet je echter geen moeite doen, want dan zijn de bewoners niet thuis…
En als je je afvraagt waarom de traditionele Sami kledij blauw is, dat is de schuld van de Engelsen, want die leverden op een bepaald moment alleen nog maar blauw linnen aan de Finnen.
Vervolgens trekken we weer naar buiten, en maken een kort tochtje door het bos, waar in het midden een grote hut staat, waar het houtvuur al gezellig aan het branden is. Hier krijgen we onze middaglunch, een heerlijke portie rendiersoep ! Ook lekkere koffie (wist je trouwens dat Finnen de grootste koffie drinkers ter wereld zijn ? ) en koekjes mogen niet ontbreken.

We leren hier ook dat Finnen heel er op hun privé gesteld zijn, ze zijn niet onvriendelijk, maar hebben niet graag dat iemand zich ongevraagd in hun leefwereld mengt. Dat gaat ver, zo is het volstrekt normaal dat wanneer twee kennissen elkaar tegenkomen op straat, dat ze elk de andere richting uitkijken, omdat ze elkaars privé willen respecteren. En toch zijn ze er voor elkaar als ze hulp nodig hebben. En voor wie het nog niet moest weten, sauna is een Finse uitvinding. Er zijn ongeveer 5.5 miljoen Finnen en 3.5 miljoen sauna’s in Finland. Bijna elk gezin heeft zijn eigen sauna hier, het is hier een deel van volkskultuur. Zelfs bijna alle luchthavens hier hebben een sauna voor de passagiers die er op hun vliegtuig moeten wachten.
En als afsluiter van onze excursie brengen we ook nog een bezoek aan een ijshotel dat hier vlakbij staat.

Dag 5

Ons verslag van vandaag begint gisteren. We zijn gisterenavond nog in het pikkedonker naar Zweden geslopen om daar het Noorderlicht te kunnen aanschouwen en op de gevoelige sensoren van onze camera’s vast te leggen. Volgens onze noorderlicht-app waren de omstandigheden vrij goed en zou de piek van de aktiviteit rond 11 uur ’s avonds liggen. Zodus stonden we al om iets na tien paraat om het spektakel te kunnen gadeslaan. De temperatuur was ondertussen al weer een stuk onder het vriespunt gezakt, maar dankzij de thermische pakken waarover we hier kunnen beschikken hebben we daar helemaal geen last van. En we zijn nu ook niet bepaald kou-kleumen.
En dan plots verschenen de eerste lichtverschijnselen aan de hemel. We fotograferen er op los dat het een lieve lust is.

Iets na elf uur is de “show” voorbij en keren we terug naar onze kamer, moe maar voldaan. Nog snel even alle fotomateriaal op de laptop zwieren en dan is het slapenstijd.

Om acht uur ’s morgens plaatselijke tijd (in BelgIë is het 7 uur dan) schieten we wakker. We slapen hier heel goed. Zou het aan de zuivere lucht liggen ? Of het feit dat we hier meer dan 200 km boven de poolcirkel zitten ? Feit is wel dat we hier een heel goeie nachtrust hebben.
Vandaag staan er geen georganiseerde aktiviteiten op het programma, dus organiseren we zelf wel iets.
Na ons ontbijt maken we ons klaar voor de verkenning van Muonio. Het dorp waar we hier verblijven.
Echt groot is Muonio niet, maar het is wel meer dan 2000 vierkante kilometer groot, en telt in totaal zo’n 2350 inwoners, verdeeld over de verschillende deelgemeenten.
Het dorp ligt op een boogscheut van ons hotel. En een Finse Boogscheut is zo ongeveer een twee en een halve kilometer. Hier in Finland houden ze ook rekening met de zwakke weggebruikers, naast de weg naar het dorp ligt een brede fiets- en wandelweg.

Onderweg passeren we ook nog een aantal tankstations. Carine begint al meteen de brandstofprijzen te vergelijken met die van bij ons. Sommige mensen kunnen hun job niet achterlaten …

Patrick wordt helemaal Nostalgisch als hij het Neste Oil tankstation ziet, hij is bijna 30 jaar geleden zijn carriëre in de chemie begonnen bij Neste Chemicals.
Maar we komen hier natuurlijk niet om over het werk te mijmeren, maar wel om de toerist uit te hangen. Dus doen we een tochtje door het dorp en maken uiteraard weer de nodige foto’s en video-opnames.

Na een korte wandeling door Muonio keren we terug naar Harriniva, we hebben weer 8 kilometer bij op onze teller staan. 

Na onze middaglunch trekken we terug onze sneeuwlaarzen aan en maken we nog een korte sneeuwwandeling. Kwestie van de kalorieën er meteen weer af te lopen. De blauwe hemel heeft ondertussen tijdelijk plaatsgemaakt voor grijze wolken waaruit sneeuw naar beneden dwarrelt. Dat kan de pret niet bederven, en eigenlijk is het een goeie zaak, want zo zijn de ijsplekken die gisteren verschenen door dat er positieve temperaturen heersten terug verdwenen.

En een sneeuwman mag er uiteraard ook niet aan ontbreken…

En na onze tweede wandeling van vandaag is het tijd voor…

Dag 6

Afgelopen maandag hadden we al een tochtje gedaan met de sneeuwscooter, en dat was ons zo goed bevallen dat we het vandaag nog eens overgedaan hebben. Om 10 uur stonden we weer braaf te wachten op onze begeleider, en wat blijkt, we zijn de enigen die vandaag de toer gaan doen.

Omdat we al wat rij (of noem het eerder glij) ervaring hebben gaan we eerst mee met een paar nieuwe werknemers van Harriniva die in het midden van de bossen een grote hut moeten gaan voorbereiden op de komst van een school volgende week.

We snorren met ons konvooi door bossen en open vlaktes, en over bevroren meren.
Als we op onze tussenstop aankomen worden de nieuwelingen meteen aan het werk gezet.

Wij kunnen ondertussen de nabije omgeving kort verkennen. Carine brengt ook een kort bezoek aan het “Openbare Sanitair” dat haar meteen terug naar begin jaren zeventig terugflitste. Voor wie dit niet snapt, probeer u een plank met daarin een gat voor te stellen, waarop u uw grote of kleine boodschap moet doen.
Vervolgens gaat onze tocht verder, terug in de richting van de bergtop waar we afgelopen maandag ook geweest zijn. De hemel is nu nog helderder dan toen, dus moeten we daar ook nog foto en video materiaal gaan verzamelen.

Ze zijn bij Harriniva heel klantvriendelijk, want als je een GoPro camera hebt, dan krijg je een helm waarop de speciale voetjes voor dit type camera al opgekleefd zijn.
Dan rijden we weer naar beneden, richting Harriniva. In totaal hebben we zo’n 44 kilometer rondgetoerd, wat een pak meer is dan wat je met een normale toer doet. Maar je hoort ons hier niet over klagen.

Na het middageten trekken we nog even terug naar buiten, om nog snel wat extra beeldmateriaal te verzamelen. We komen hier niet elk jaar, dus moeten we er voor zorgen dat we genoeg “gerief” hebben om onze reis te documenteren.

Daarna is het tijd om naar de bar te trekken, met een liter Fins bier (per persoon) vullen we de tijd op die ons nog scheidt van ons avondmaal. Ook dat was weer dik in orde. We eten hier trouwens regelmatig vegetarisch. Dat is niet omdat we ons bekeerd hebben tot het vegetarisme, maar omdat er op sommige dagen vis op het menu staat. En wie ons een klein beetje kent, weet dat we daar geen liefhebbers van zijn.

Dag 7

Wat is de tijd toch snel gegaan. Het is net of we hier nog maar net zijn aangekomen, maar het is al zaterdag. Onze laatste volledige dag in Fins Lapland. Ook vandaag zijn we nog aktief geweest. Deze voormiddag hebben we nog een wandeling gedaan in de prachtige omgeving hier. Toen we vertrokken was het -13 op de elektronische thermometer aan de ingang van ons hotel. 

Dat is de ideale temperatuur om te gaan wandelen. Dankzij onze thermische pakken voel je echt niks van de koude. Het enige wat je moet doen is zorgen dat je je hoofd een beetje bedekt met een muts. En zelfs dat is niet altijd nodig als je uit de wind blijft.
We maken vandaag een tochtje naar een meertje met de welluidende naam Oustajärvi. Vraag ons niet om het uit te spreken, want daar wagen we ons niet aan.
Het meertje is niet zo groot, het zal zo ongeveer 500 op 500 meter groot zijn. Ze hebben er hier die veel groter zijn. Maar vanop het ijs heb je hier een prachtig zicht op de heuvels van het Pallas-Yllästunturi National Park, het derde grootste nationaal park van Finland. De heuvelrug die door het park loopt alleen al is meer dan 100 kilometers lang.

We nemen ruimschoots onze tijd om (panorama) foto’s te maken vanop het ijs. Doordat de wind hier vrij spel heeft, voelt het hier wel beduidend frisser aan dan tussen de bomen. Maar als je je muts opzet dan valt dat allemaal best mee.
We wandelen een stukje over het meer totdat we terug op een begaanbare weg uitkomen. Gewoon door het landschap trekken is geen optie, want zonder sneeuwschoenen zak je hier tot je middel weg in de sneeuw.

We hebben ondertussen ook al geleerd waarom veel verkeersborden hier een gele achtergrond hebben in plaats van een witte zoals bij ons. Dat komt doordat borden met een witte achtergrond veel moeilijker te herkennen zijn in een omgeving die meer dan de helft van het jaar onder een dik sneeuwtapijt ligt.

Uiteraard worden er onderweg ook nog de nodige selfies gemaakt…

En dan is het weer tijd om richting Harriniva te trekken, het is bijna middag, lunchtijd !
We hebben weer een dikke 6 kilometer op onze teller staan.Vanavond laat gaan we ook nog een sneeuwschoen wandeling in het donker maken. 
We zijn eens benieuwd of we vanavond ook een glimps van het noorderlicht gaan opvangen.

Dag 8

Jullie hadden ook nog een verslag van onze sneeuwschoentocht en terugreis te goed. Belofte maakt schuld, dus hier gaan we !Zaterdagvoormiddag hadden we nog een wandeling in de omgeving gemaakt. In de namiddag hebben we dan onze koffers al maar gepakt. Niet omdat we al moesten vertrekken, maar we gaan ’s avonds nog een sneeuwschoenwandeling maken, en daarvan komen we pas rond middernacht (of later) terug.
En ons luchthavenvervoer naar de luchthaven vertrekt ’s morgens al om half tien, dus is het handig dat we ’s morgens vroeg niet meer moeten gaan pakken.
Om kwart voor 9 ’s avonds staan we weer netjes in ons thermisch pak aan de receptie, te wachten op onze begeleiding voor de tocht. Zouden we het nooderlicht te zien krijgen ? We hebben onze twijfels want de zonne-activiteit, die mee bepaalt of je al dan niet noorderlicht krijgt is terug aan de lage kant.
Onze twee vrouwelijke begeleidsters hebben er nochtans een goed oog op, en wie zijn wij om de kenners te gaan tegenspreken ?
Met twee mini-busjes worden we naar ons vertrekpunt gebracht, dat is op de parking van het Laplandhotel Olos. We trekken onze sneeuwschoenen aan, zetten de lampjes die we gekregen hebben op ons hoofd, en weg zijn we.
Je denkt bij jezelf, zo een beetje met van die ski’s door de sneeuw ploeteren, dat kan toch niet zo moeilijk zijn ? Wel… na 5 minuten dachten we er al helemaal anders over. Dat kwam misschien ook wel doordat de wandeling niet bepaald over vlak terrein verloopt, maar op de steile helling van de heuvel die hier ook deels als skipiste gebruikt wordt. We zijn hier trouwens al twee keer geweest deze week, met de sneeuwscooter, en toen vonden we het al een stevige klim.
Gelukkig houden onze gidsen regelmatig halt om wat te vertellen over de streek en tradities.
Omdat de maan het landschap verlicht hebben we onze koplampjes niet echt nodig. En het creëert een speciaal sfeertje zo in de maneschijn in groepsverband een heuvel te beklimmen. Ondertussen vangen we ook al de eerste signalen van het noorderlicht op.

We trekken nog een stuk verder, naar de top van de heuvel, terwijl het noorderlicht alsmaar sterker begint te worden. Als we op de top aankomen nemen we een langere pauze, om te kunnen fotograferen en warme drank te drinken. Het vriest ondertussen al stevig onder nul, maar buiten een koud gezicht hebben we daar weinig last van.

Onze gidsen hadden gelijk, het noorderlicht was er, in al zijn glorie !
Daarna was het tijd om terug af te dalen, want wie naar omhoog klimt, moet vroeg of laat ook weer naar beneden. Dat trouwens ook gemakkelijker gezegd als gedaan. En zelfs met sneeuwschoenen aan kan het voorvallen dat je wegzakt in de sneeuw en omvalt. Terug rechtkomen is dan een hele onderneming omdat je je nergens kan op steunen om recht te staan. Als je probeert om op je handen te steunen, dan schieten je armen tot aan je oksels in de sneeuw. Rechtstaan gaat het best als je kan steunen op de ski’s van iemand anders. Maar we hebben onze afdaling overleefd. Moe, maar uiterst voldaan kruipen weer in ons mini-busje dat ons terug naar Harriniva brengt. Om half 1 ’s nachts komen we daar aan. Nog snel een laatste biertje in de bar, en dan is het slapenstijd.’s Zondags zijn we al rond een uur of half 7 plaatselijke tijd wakker. Nog snel de allerlaatste spullen in onze koffers wegsteken, de koffers nog eens wegen om zeker te zijn dat we het gewicht mooi verdeeld hebben, en dan kunnen we voor de laatste keer gaan ontbijten. Na het ontbijt brengen we onze kledij die we hier ter beschikking gekregen hebben terug naar de materiaalkamer. En dan is het tijd om nog een laatste check van de kamer te doen, om te kijken of we niks vergeten zijn, en we kunnen ons naar de receptie begeven. Carine probeert nog snel de Gazet van Lapland te lezen, maar besluit om het maar op prentjes kijken te houden.

Stipt om half tien vertrekken we naar de luchthaven van Kittila, een rit van een dik uur, want we pikken onderweg nog gasten van andere hotels op. De luchthaven van Kittila is klein maar gezellig. In de terminal staan er overal schommelstoelen om het wachten een beetje aangenamer te maken.

We moeten vandaag 3 vluchten doen, waarbij de eerste de kortste is, amper 146 kilometer.
Dat is de vlucht van Kittila naar Ivalo, waar we op het vliegtuig mogen blijven zitten terwijl er passagiers afstappen en bijkomen. De vlucht is zo kort dat van zodra het vliegtuig goed en wel in de lucht is er al aangekondigd wordt dat we gaan landen. De vlucht van Ivalo naar Helsinki duurt wel wat langer, dat is bijna 1000 kilometer ver, dus een dik uurtje vliegen.

In Helsinki hebben we meer dan een uur tijd tussen twee vluchten, dus nuttigen we daar nog snel een kleine maaltijd. En om kwart voor 4 is het boarding-time, voor onze vlucht naar Brussel.

We hadden waarschijnlijk de wind van achteren, want een kwartier eerder dan voorzien arriveerden we al op Brussels International Airport (Zaventem voor de vrienden). Onze reis naar het hoge noorden zit er nu echt op. Nog snel onze bagage afhalen en dan naar huis. Voor dat laatste stond onze goeie vriendin Frieda al op ons te wachten.