Als onze tank weer vol is, en iedereen voorzien is van drank en voedsel voor de nachtelijke rit rijden we verder richting Duitsland. We volgen de E40 tot aan de grens in Lichtenbusch, vervolgens gaat het verder tot in Keulen. Vlak na Keulen staat de man met de hamer al op Patrick te wachten. Hoog tijd voor een dutje. Dat dutje duurt een dik uurtje. Het valt trouwens op dat er heel veel Belgen zijn die langs deze weg onderweg zijn.

Behalve  veel Belgen zijn er ook opvallend veel Engelsen onderweg, en vaak ook nog eens met een aanhangwagen met een boot er op. We vragen ons af waar die naartoe trekken. We hebben ondertussen ook al een aantal bouwwerven op de Autobahn mogen verwerken. Tot nu toe ging dat zonder noemenswaardige vertraging. Als we in Wûrzburg naderen is het tijd voor een sanitaire stop.  Een koffietje kan er ook al in, de zon is ondertussen al opgekomen. Carine heeft ondertussen ontdekt dat onze auto een alarmsysteem heeft. Dat deed ze samen met de rest van de parking…

Een paar kilometer na de parking verlaten we de A3 en draaien de A7 op. We rijden zo in de richting van Ulm.
Het is de bedoeling om ook bij te tanken op de Parkplatz Ellwanger Berge West, alwaar zich een Total tankstation bevindt.
Tot onze grote verrassing is bevindt bevond geworden. Het tankstation is er nog, maar lijkt nu eerder op een Esso station.
Maar geen nood, er is nog genoeg diesel in onze tank om door te rijden tot vlak bij Ulm. Daar bevindt zich net naast de snelweg ook een Total-station en kunnen we onze tank weer vullen.

Vanaf nu rijden we rechstreeks door tot bij het Rosenberger wegrestaurant in Hohenems. Hierbij komen we ook in onze eerste file terecht. In de buurt van Memmingen, waar we van de A7 afbuigen naar de A96 is er een accordeonfile. Maar geluk valt het allemaal heel goed mee en verliezen we hoop en al een dikke 5 minuten.
Het is al 10 uur gepasseerd als we bij Rosenberger aankomen, waar zich net een Chinese invasie voordeed in de sanitaire afdeling.
We nuttigen ons ontbijt, en beginnen dan aan de laatste etappe van onze reis naar Fiss.

We hebben trouwens net zoals afgelopen winter geen klassiek snelwegenvignet gekocht, maar online een elektronisch exemplaar besteld; Dat werkt op het principe van nummerplaatherkenning. Volgens de bevestingsmail die je dan krijgt bij je online aankoop moet je ook geen aankoopbewijs in de auto bewaren. Maar geloof ons, je kan het beter bijhebben, want bij een wegcontrole konden de ASfinag heren toch niet meteen zien of we wel een virtuele sticker gekocht hadden.
Omdat het mooi weer is, en we tijd genoeg hebben, rijden we niet door de Arlbergtunnel, maar rijden we over de pas.

Omstreeks kwart voor één komen we aan in Fiss, bij Apart Carina. We krijgen een hartelijk welkom van de familie Pale.
Het is niet de eerste keer dat we hier komen. De vorige twee keren hebben we hier telkens een prachtige vakantie beleefd.
Vorig jaar waren we te laat ons verblijf te boeken en toen moesten we noodgedwongen naar een ander appartement uitwijken.
Maar voor dit jaar waren we er op tijd bij. Na een gezellige babbel met een tas koffie en een bijhorend koekje is het tijd om ons appartement te gaan betrekken. Uiteraard niet zonder eerst een drink te doen op eenieders gezondheid.

Na een lekkere maaltijd, bereid door chef-kok Sydney brengen we nog een kort bezoek aan de Wolfssee, en we drinken nog een glas in café Marende.

En daarmee zit onze eerste vakantie dag er op. Morgen trekken we onze wandelschoenen aan, en gaan er zelfs mee op stap !

Dag 2

De zon is al present als we deze ochtend opstaan. We zijn weer helemaal bijgeslapen en klaar voor onze eerste wandeling.
Onze bestemming is de Urgsee, een klein meertje dat zich aan de achterkant van de bergen van Fiss bevindt. Het is raar dat we in al die jaren dat we hier komen nog nog van deze plek gehoord hebben. Misschien komt dat doordat de plek vroeger wat moeilijker te bereiken was. Sinds dit jaar is er echter een bijkomende kabelbaan actief in de zomer, en daarmee kan je al wat eenvoudiger tot aan de Urgsee geraken. We kiezen echter niet voor de gemakkelijke weg, we gaan namelijk met de Schönjoch-bahn helemaal tot boven, om dan vervolgens naar beneden te wandelen tot aan de Urgsee. Dat zijn flink wat hoogtemeters naar beneden. Morgen gaan we daar ongetwijfeld weeral spijt van hebben.

Alvorens we mogen afdalen, moeten we toch eerst nog een pittig stukje omhoog van bij ons appartement tot aan de kabelbanen.
Onze conditie heeft ooit betere tijden gekend. Terwijl het beneden in het dorp al serieus warm aan het worden is, is het boven gelukkig voor ons een stuk frisser. Perfecte omstandigheden om te wandelen. Goed ingesmeerd met zonnebrandcrème zetten we de afdaling richting Urgsee in.

Zoals gezegd is de afdaling een serieuze uitdaging voor onze spieren. We moeten meer dan 600 meter dalen vooraleer we aan onze eerste tussenstop aankomen. Dat is de Schöngamp-Alm, die deze zomer ook open is. We zijn hier een paar jaar geleden al eens voorbij gekomen, maar toen was alles dicht. Nu zitten er al veel wandelaars en fietsers (BMX, Mountainbike) op het terras. We brengen ons vochtniveau terug op peil en genieten ook nog van een lekker soepje.

Voor de liefhebbers is er trouwens ook nog een kleine kinderboerderij. Het is duidelijk dat men hier alle toeristen iets wil bieden. Van klein naar groot.
Dan is het tijd om terug recht te staan (wat al wat moeilijker begint te gaan) en naar de Urgsee te trekken. Die zou op een goeie 15 wandelminuten van de alm moeten liggen. En het blijkt ook nog te kloppen. Maar dat is logisch, we zijn hier in Oostenrijk, niet in Frankrijk. In dat laatste land hebben we slechte ervaringen gehad met de bewegwijzering van de wandelwegen. Maar daar gaan we nu niet over uitweiden. Na een kwartiertje stappen staan we aan de Urgsee.

De Urgsee is een mooie plek om te vertoeven, maar we hebben toch één probleempje ervaren : Een assertieve koe.
Normaal gezien zijn de koeien die in Tirol tijdens wandelingen tegenkomt eerder van het passieve type, en al helemaal niet geïnteresseerd in de mensen die er voorbij wandelen. Deze keer hebben we echter een tegenovergesteld exemplaar tegen het lijf gelopen. Het dier was met geen stokken uit onze buurt te houden. Ze moest overal aan kunnen likken. Als ze dan ook nog een meer dan normale interesse begon te vertonen voor het fotomateriaal van Patrick, die net aan het proberen was om een watervalletje te fotograferen, toen was de pret er af.

Na onze close encouters with a mad cow keren we terug en gaan we naar het dalstation van de Almbaan.
Deze brengt ons terug naar de bergtop, vlakbij de Cristal Cube en uitzichtsplatform. We kunnen u ook de toiletten van het bergstation van harte aanbevelen. Als je daar het toilet zit kijk je door een raam naar buiten over de bergen. Het leuke is dat de mensen aan de buitenkant je niet zien zitten. Althans, dat hopen we …

Vanaf de Crystal Cube moeten we nog een honderd hoogtemeters afdalen tot aan bergstation van de Schönjoch-bahn. Onze reeds gepijnigde spieren worden voor een laatste keer op de proef gesteld.

Als we terug beneden zijn aangekomen sturen we Chelsea  Sydney naar de Fisser Flitser om met een speciale 360 graden camera opnames te maken van een rit op deze attractie. De beelden zien er spectaculair uit, maar het videobestand is immens groot. We gaan wachten tot we terug thuis zijn om dat op het internet te zwieren. Dat hebben jullie nog te goed van ons.

’s Avonds gaan we eten in de Dorfstadl, want het is zondag, we zijn te moe om zelf te koken, en last but not least : we hebben een jarige in ons midden. Chelsea viert al 10 jaar na elkaar haar verjaardag in de bergen. Ook deze keer dus, ze mocht 21 denkbeeldige kaarsje uitblazen !

Dag 3

Bij het ontwaken voelen we nog heel goed dat we gisteren onze afdaalspieren serieus belast hebben. Maar toch blijven we niet bij de pakken zitten en gaan we ook vandaag weer een wandeling doen. Deze keer zoeken we het niet in Serfaus, Fiss of Ladis, maar in Arzl, een dorpje aan de ingang van het Pitztal. Daar hebben ze namelijk een BO, een Bekende Oostenrijker, namelijk Benni Raich. Nu moeten we eerlijk toegeven dat we tot op heden ook nog nooit van de brave man gehoord hadden, laat staan van zijn prestaties. Maar het internet leert ons dat Benni een getalenteerd alpine-skiër is en twee gouden olympische medailles en die drie wereldtitels op zijn schouw staan heeft. In zijn thuis-dorp Arzl vonden ze dat ze de man moesten eren, en daarom hebben ze hun Pitzbachklammbrücke omgedoopt tot de Benni Raich Brücke. Deze hangbrug was een tijdlang met zijn 94 meter boven de grond de hoogste hangbrug van Europa. Ondertussen is ze al overklast door andere hangbruggen, maar het blijft de moeite om eens te bezoeken, en ’t is ook gratis.

Na een beetje zoekwerk om een parkeerplaats te vinden die in de buurt van de start van onze geplande wandeling ligt, parkeren we aan de kerk. Van hier uit is het een paar honderd meter gaan voor we via een steil paadje het bos intrekken. Onze nog stramme spieren laten al meteen merken dat ze dit niet zo leuk vinden. Maar we geven niet zo maar op. Afzien hoort er ook (heel af en toe) bij.

Terwijl we een serieus stuk aan het afdalen zijn, realiseren we ons ineens dat we dezelfde hoogte straks ook in de andere richting dienen af te leggen. Gelukkig komen we straks een rustplaats tegen waar we wat kunnen eten en drinken.
De zon is ondertussen ook weer flink haar best aan het doen. Het weerbericht voorspelde nochtans niet veel goed voor vandaag, maar het tegengestelde is waar. Na een paar honderd meter dalen staan we beneden in de Arzler Pitzeklamm.

De borden aan de ingang wekken niet bepaald een gevoel van gerustheid op.

Als we beneden in de Klamm staan zien we de Benni Graich Brücke boven ons. Dat wil zeggen dat we minstens 94 meter naar boven moeten klauteren voor we daar zijn. Hierbij vloeien de nodige liters zweet. Maar gelukkig wacht er boven aan de brug een terrasje op ons.

We vinden van ons zelf dat we flink ons best gedaan hebben, daarom trakteren we onszelf op een lekker ijsje en een frisdrank.
Daarna is het tijd om de brug eens aan een nader onderzoek te onderwerpen.

En dan is het tijd om terug te keren naar parking aan de kerk, waar onze auto op ons wacht. Van hier aan de brug lijkt het maar een steenworp ver. En dat is het misschien ook wel, maar men werpt hier de steen niet alleen ver, maar vooral hoog.
Na een laatste stevige klim staan we terug bij ons vehikel, moe maar voldaan. We besluiten om het hier voor vandaag bij te houden. We hebben nog een ganse week.

Dag 4

We zijn al drie dagen in Fiss, en nog altijd niet in Serfaus geweest. Dat kunnen we zo niet laten, dus trekken we vandaag richting Serfaus. Omdat de weersvoorspelling zegt dat het deze namiddag kan regenen, en dat er ook meer wolken aan de hemel hangen dan de vorige dagen, gaan we maar een korte wandeling doen. We vertrekken vanuit ons appartement naar de Waldbahn. Deze brengt ons naar het bergstation van de Sunliner.

Met de Sunliner dalen we dan af tot in Serfaus, waar we tenslotte overstappen op de Komperdell-bahn die ons tot aan het Kölnerhaus brengt. Van daar gaat het via het Murmliwasser speelpark voor grote en kleine kinderen naar het begin van de Six Senses wandeling.

De Six Senses themaweg is een wandeling die de zintuigen prikkelt. Dat gebeurt doormiddel van allerlei opstellingen. Zo worden je zintuigen op de proef gesteld, net zoals je evenwichtsgevoel. De wandeling verloopt langs brede wegen en is niet te steil. Je hebt geen wandelstokken nodig om deze wandeling te doen. Gewoon goeie schoenen dragen volstaat al.

Tijdens deze wandeling houden we ook altijd even halt voor een speciaal ritueel. We eren de Heilge Eddy, patroonheilige van de draaierigen en de onevenwichtigen. Dat gaat telkens gepaard met het uitvoeren van een ritueel dat het gloriemoment van de Heilige Eddy uitbeeldt. Mensen die ons beter kennen, die weten waarover het hier gaat.

Na onze uitvoering van het ritueel trekken we verder. Onze volgende stop wordt de Hög Alm, waar we ons vochtgehalte terug op peil gaan brengen. Er is dan misschien wel regen voorspeld, maar daar is op dit moment weinig van te merken.

In onze herinnering was het nog een eindje stappen van de Hög Alm tot aan de Hög See. Maar ofwel heeft men deze twee naar elkaar toegeschoven, ofwel hadden we de afstand schromelijk overschat. Want je kan van aan de voordeur van de Hög Alm de Hög See al zien. Hier gaan we, net zoals in Fiss een ritje doen op de coaster die zich hier bevindt. In Fiss is dat de Fisser Flitser, hier in Serfaus is dat de Schneisenfeger, een mooie gethematiseerde baan. Ook hier zet Chelsea onze 360 graden video helm weer op haar hoofd om de rit vast te leggen voor het nageslacht. De beelden van deze rit plaatsen we binnen een paar weken online. Maar we kunnen zeggen dat ze vrij spectaculair zijn !

Onze timing was perfect vandaag. De eerste druppels beginnen te vallen op het moment dat we klaar zijn met onze rit op de Schneisenfeger. We begeven ons dan maar naar het tussenstation van de Alpkopfbahn, om zo terug te keren naar Serfaus.
Van daaruit gaat het dan weer via de Sunliner en de Waldbahn terug naar Fiss. Als we terug beneden aan de Waldbahn zijn aangekomen is het ergste van de regenbui al weer achter de rug. Het is nu tenminste een beetje frisser. Zo heeft elk nadeel zijn voordeel …

Dag 5

We hebben tot nu toe al elke dag zomerweer gehad met temperaturen die voor ons al meer dan hoog genoeg lagen.
Voor vandaag is er echter regen voorspeld, en het lijkt er op dat het deze keer wel eens zou kunnen waar zijn.
Maar niet getreurd, in zo’n geval toveren we een alternatief programma uit onze hoed.  Het wit konijn dat deze keer in onze hoed zat was een bezoek aan de brouwerij van Starkenberger in Tarrenz, net boven Imst.

De brouwerij is gemakkelijk te vinden, ze ligt namelijk vlak buiten Imst naast de weg die naar de Fernpass leidt. Grote borden met daarop “BierMythos” wijzen je de weg. We parkeren onze auto op een parking waar iedereen schuin parkeert terwijl de belijning aangeeft dat je recht moet parkeren. Zou men hier onder invloed van gerstenat geparkeerd hebben ?
Aan het loket aan de inkom hangt een papiertje dat zegt dat je naar de eerste verdieping moet. Dus doen we dat ook maar.
Daar schrikken ze een beetje als wij daar aankomen om te vragen of de brouwerij open is. De directeur van de brouwerij in hoogst eigen persoon begeleidt ons naar de kassa en zoekt ondertussen de werknemer die verondersteld wordt aan de kassa te zitten. Dit alles in een sappig tirools dialect waar we amper iets van verstaan. We spreken dan misschien wel een mondje Duits, maar dit is buiten categorie voor ons. Na dat we onze inkom betaald hebben moeten we nog even wachten, de opgetrommelde medewerker mompelt iets van een brochure die we nog moeten krijgen en dat we even moeten wachten.
Vijf minuten later komt hij terug, in het zweet, en met 4 bundeltjes tekst die net uit de printer gerold zijn. Ze zijn nog warm. Je zou denken dat ze hier nog nooit 4 bezoekers tegelijkertijd gehad hebben. Maar ze zijn hier allemaal heel vriendelijk. De zwetende medewerker wijst ons de weg naar het begin van de rondgang. Vanaf nu mogen we zelf de groene pijlen volgen, met de vermelding dat we in de ridderzaal gratis bier mogen proeven. Waar was die ridderzaal ergens ?

De rondgang begint aan de brouwketels, die daadwerkelijk in dienst zijn. Je loopt hier door een echt werkende brouwerij. Uiteraard kan je niet zomaar tussen de machines lopen, maar al wat je ziet (en ruikt) is echt in bedrijf.

De brouwerij is niet zomaar een fabrieksgebouw, ze bevindt zich deels in een kasteel, vandaar dat men dit ook een kasteelbrouwerij noemt. We volgen de groene wegwijzers die ons door het gebouw loodsen. Daarbij komen we in een badzaal. Ja, u leest het goed, een badzaal. Niet voor het personeel, maar voor bezoekers. Wie het wil kan hier, na afspraak een bierbad komen nemen. Er is een mooi vormgegeven zaal waar je tot met 4 personen in een grote kuip gevuld met 12000 liter water en 300 liter bier. Naar het schijnt heeft het bier een heilzame werking. Kopje ondergaan in bad was nog nooit zo leuk. De bierbaden bij Starkenberger waren trouwens de allereerste baden van deze soort ter wereld. En ze zijn dus nog altijd in gebruik.

Tijdens de rondgang krijg je ook te zien hoe het er vroeger aan toe ging in de brouwerij. Het reinigen van de opslagtanks was niet voor iedereen weggelegd.

Tot aan de tweede wereldoorlog huisveste de brouwerij ook een hotel, dat tot ver in de omtrek gekend was. Er is een hele verdieping van het gebouw als museum ingericht, met allerhande voorwerpen uit de tijd van het hotel. Gaande van porselein tot bedden en een piano.

Vervolgens gaan we met een lange brede trap naar beneden en komen we in een heuse ridderzaal terecht. Hier mogen we onze eigen glazen bier tappen. Interessant om weten is ook dat de tapkranen hier anders werken dan bij ons. Duw je de kraan naar voor, dan krijg je alleen schuim. Trek je de kraan naar je toe dan krijg je bier zonder schuim. Simpel, maar je moet het weten.

Na ons verblijf in de ridderzaal dalen we nog dieper af in het gebouw. We zitten in kelders van het originele kasteel dat dateert van 1310. Wie het wil kan hier zelfs rondlopen in de dubbele muren. En dan gaat het weer met de trap omhoog en komen we in de souvenirshop van de brouwerij terecht. We vinden hier één en ander wat ons wel aanstaat en leveren onze bijdrage aan de omzet de shop. Van de vriendelijke dame in de shop leren we dat ze hier ook een Vlaamse medewerker hebben die geleide bezoeken doet. Deze man heeft een typisch Belgisch beroep, hij is ski-leraar in een Pitztal, maar in zijn vrije tijd komt hij hier gidsen.
Dan zij hem hebben zie hier ook Belgische bieren te koop, onder andere een Brugse Zot kan je hier kopen.

Na ons bezoek aan de brouwerij drinken we nog iets op het terras en daarna rijden we terug naar Imst. Daar gaan we nog snel even winkelen. Zoals elk jaar slaan we hier onze voorraad sausjes en andere Oostenrijkse specialiteiten in. Zodat we thuis kunnen verder genieten.

Dag 6

Als het weerbericht van gisteren al onheilspellend klonk, dan is dat van vandaag nog een pak dramatischer.
Voor de middag 50% kans op regen, na de middag 90%. Zouden we niet beter onze rubberlaarzen aantrekken en onze reddingsboot gaan opblazen ? Wordt er al aan een nieuwe ark gebouwd om de mensheid te redden van de komende zondvloed ?
Volgens ons gaat het niet zo’n vaart lopen. We zijn hier tenslotte op het zonne-terras van Oostenrijk. En ook al is die zon niet echt prominent aanwezig, het is wel droog. Dus trekken we er op uit voor een wandeling, met de regenkledij in de rugzak.

Vanuit Fiss vertrekken we met de Schönjochbahn tot aan het middenstation. Vanaf hier volgen we de Panorma Genussweg. Dat is een wandelweg die vertrekt aan de Komperdell in Serfaus en eindigt in Ladis. Het stuk van Serfaus naar Fiss hebben we al een paar keer gedaan. Van Fiss naar Ladis hebben we nog nooit in die richting gedaan. Hoog tijd dus om dat eens te doen.

Het is eigenlijk perfect wandelweer. Niet te warm en de zon komt ook regelmatig kijken, maar je hebt geen zonnebrandolie nodig.
Onze eerste halte is de Frommesalp, waar we iets drinken en een lekkere soep tot ons nemen. Een wandelaar dient zich zelf te voorzien van vocht en voedsel !

Dan gaat het weer verder. Boven ons hoofd cirkelen de parasailers. Die trekken zich blijkbaar ook niet veel aan van het onheilspellende weerbericht. We hebben trouwens nog geen druppel gezien of gevoeld. Onze volgende halte wordt de picknick-plek Rabuschl.

De Tirolers blijven ons verrassen. Midden in het bos een picknickplek aantreffen, dat is niet echt abnormaal. Maar dat er dan ook nog kraaknet sanitair aanwezig is, dat is een aangename verrassing te noemen. Na een korte sanitaire pauze gaat het verder richting Café Obladis.

Na nog een dik uurtje stappen komen we aan bij het doel van deze wandeling : Café Obladis. Deze zaak hebben we hier 15 jaar geleden ontdekt en sindsdien komen we elke keer we in Serfaus of Fiss verblijven naar hier om een lekkere ijscoupe te eten.
Het ijs is hier huisbereid en om het simpel te zeggen : Heerlijk !
Al een geluk dat Obladis tamelijk ver van Mechelen verwijderd ligt, anders kwamen we hier waarschijnlijk elke week.

Na het ijs is het tijd voor het laatste stuk van onze wandeling. We moeten nog naar beneden in Ladis om daar dan vervolgens met de Sonnenbahn terug naar Fiss te zweven. De wolken beginnen er al wat dreigender uit te zien. De vraag is of we nog voor de zondvloed terug aan ons appartement in Fiss gaan aankomen.

Na een dik half uurtje af te dalen staan we beneden in Ladis. Nu is het enkel nog kwestie van naar de Sonnenbahn te stappen.

Het is nog altijd droog als we aan de Sonnenbahn aankomen. Ook tijdens de rit naar Fiss blijft het droog. We moeten enkel nog proberen om vanaf het dalstation van de Sonnenbahn droog aan ons appartement te geraken.

Net als we aan de voordeur van ons appartement aankomen begint het te druppelen. Een betere timing dan dit is er niet.
We hebben vandaag zo’n 17 kilometer afgelegd. Daarvan is een goeie 4 kilometer kabelbaan. Dat wil zeggen dat we zo’n 13 kilometer gestapt hebben vandaag. Dat hebben we weer eens flink gedaan, al zeggen we ’t zelf.

Dag 7

Vandaag klopt het weerbericht voor één keer eens. We staan op met een zwaar bewolkte hemel en ’t ziet er uit dat we het deze keer niet droog gaan houden. Tijd voor een alternatief programma dus. Een jaar of 6 geleden hebben we de Swarovski Kristallwelten in Wattens al eens bezocht. Vandaag gaan we dat opnieuw doen, want het is geen statische tentoonstelling. Regelmatig wordt er wel wat nieuws gebouwd, dus moeten we nog eens gaan kijken. Als we in Wattens aankomen blijkt dat wij niet de enigen waren die vandaag een binnenactiviteit gepland hadden. Er staat al een flinke rij wachtenden aan de kassa’s.

Gelukkig gaat het vlotjes vooruit, en een dik kwartiertje later staan we al bij de reus, die de ingang van de Kristalwelten vormt.

Als je binnengewandeld komt, dan loopt je als het ware recht op het grootste geslepen kristal ter wereld. Een kleinnood van zo’n 310.000 karaat.

We vrezen dat dit een beetje buiten ons budget gaat vallen.

De eerste ruimtes van de tentoonstelling zijn nog de zelfde als vorige keer. Zo zijn er de bizarre machines in het Mechanical Theatre van Jim Whitings en de Crystal Dome met z’n 595 spiegels.

Maar zijn ook totaal nieuwe kamers, allemaal ontworpen door artiesten van over de hele wereld.

Je vindt hier ook kleine en minder kleine kunstwerkjes in kristal. Zo heeft men de Empire State Building en de Taj Mahal nagebouwd in kristal. Adembenemend is dat !

Op het einde van de tentoonstelling krijg je nog een overzicht van de geschiedenis van Swarovski en wat zo allemaal maken. En dat is best wel meer dan alleen maar kristallen. Ze maken trouwens ook heel goede (en dure) verrekijkers.
Tenslotte kom je dan terecht in een hele grote Swarovski-winkel, waar je heel veel centjes kan uitgeven als je dat wil…

We hebben de uitgang van de Kristallwelten gehaald zonder dat we een kredietoverschrijding op onze bankrekening hadden. Voldaan rijden we terug naar Fiss. Het is vandaag onze laatste dag, dat houdt ook in dat er al een paar plichtplegingen dienen gedaan te worden. Eentje daarvan is afrekenen met onze gastheer en gastvrouw, de famillie Pale. Zij hebben ons in de watten gelegd, en dat weten we op prijs te stellen, Geen enkele vraag was hen te veel. Ze hebben zelfs voor goed weer gezorgd !

Dag 8

Het is weer veel te snel gegaan. Amper een week geleden kwamen we hier in in Fiss, en vandaag is het al weer tijd op om afscheid te nemen van onze sympathieke gastvrouw en gastvrouw, Barbara en Huber Pale. Ze hebben er voor gezorgd dat onze vakantie weer perfekt verlopen is. Een voorbeeld van hoe een “Gastgeber” hoort te zijn.

En dan is het tijd om Fiss te verlaten. Maar we rijden niet rechtstreeks naar huis. Chelsea en Sydney blijven nog een weekje in Tirol. Hun Pa en Opa zijn op weg naar het Kaunertal om daar een week te verblijven. Om dat wij veel vroeger in het Kaunertal zullen aankomen dan zij, beslissen we om naar boven, naar de Kaunertaler Gletscher te rijden. Kwestie van onze wachttijd toch nuttig door te brengen.

Wie nog nooit in het Kaunertal gereden heeft kan zich er al best op voorbereiden dat er wel eens een koebeest in het midden van de weg kan staan. Vooral op de tolweg naar boven is dit schering en inslag. Soms staan ze in het midden van de weg. Maar nadat ze je eerst eens heel doordringend hebben aangekeken gaan ze wel aan de kant.
Uiteindelijk bereiken we het hoogste punt van de weg op 2750 meter boven de zeespiegel. Hier bevindt zich behalve de hoogstgelegen bushalte van Oostenrijk ook een restaurant. Daar gaan we iets drinken, want de berg zit nog helemaal in de wolken.

Ondertussen krijgen we bericht dat onze aflossers aangekomen zijn in het Kaunertal. Dus begeven we ons langzaam terug naar beneden. Maar niet zonder nog een paar keer halt te houden op een aantal mooie fotolocaties.

Nadat we Sydney en Chelsea “afgeleverd” hebben in Feichten Im Kaunertal, rijden we verder. Maar niet naar huis, maar richting Neukirchen am Teisenberg. Daar hebben we een hotelletje gevonden om te overnachten. Want morgen trekken we verder naar de Hans Peter Porsche Traumwelt. Vandaag hebben we echter nog wel de tijd om nog een wandeling in de buurt te doen.

Ook onze drone mag hier nog eens in de lucht. Voor Oostenrijk is het heel moeilijk om een vergunning te verkrijgen om er te mogen vliegen. Dus vliegen we daar niet. Maar hier in Duitsland kan het wel, daarvoor hebben we alle benodigde papieren.

Na een goeie zes kilometer wandelen staan we terug aan ons hotel. We traketeren ons zelf nog snel op een goeie frisse pint en dan is het slapenstijd. Morgen staan we vroeg op !

Dag 9

We hebben zalig geslapen in het hotel Zur Post in Neukircen am Teisenberg. Het ontbijt was ook zeer lekker. We kunnen onze dag goedgemutst beginnen. We rijden vandaag nog een beetje verder richting Salzburg, naar het dorpje Anger, nog steeds in Duitsland. En ze hebben daar iets bijzonders, het Hans Peter Porsche Traumwerk. Hans Peter Porsche is een kleinzoon van de stichter van het gekende merk Porsche, en hoeft niet op een eurootje te kijken. De man heeft ook een heel grote speelgoedcollectie en heeft een voorkeur voor Märklin treinen. In Anger heeft hij het Hans Peter Porsche Traumwerk gebouwd. Een museum waar je al die dingen kan zien. We gingen vooral voor de enorme modelbaan die er staat. Maar ook de rest van het museum is echt de moeite waard. Als je in de buurt bent, moet je er zeker langs gaan. Een echte aanrader !

Waar we in het bijzonder voor naar hier gekomen zijn is de meer dan 500 vierkante meter grote modeltreinbaan.
Deze is een echt pareltje. Het thema van de baan is de Alpen, sowieso al ons favoriete thema. Maar wat de baan echt bijzonder maakt is de combinatie van de baan met videomapping. Op de muren zie je achter de bergen wolken die bewegen, net zoals in het echt. Maar het gaat veel verder dan dat, op geregelde tijdstippen vormen er zich donkere wolken en breekt er een hitte-onweder los. Net echt ! Een dag duurt op deze baan 17 minuten, waarbij de laatste minuten van de dag beginnen met de nacht en een ware lichtshow op de bergen. Dit is werkelijk adembenemend knap !

Buiten is er ook een grote speeltuin en minitreintje waar de bezoekers op kunnen mee rijden. Je kan er uiteraard ook iets drinken en/of eten.

Net op het moment als we het museum verlaten gaat onze telefoon. Slecht nieuws !
Sydney heeft een epileptische aanval gehad boven op de Kaunertaler Gletscher en is met de reddingshelikopter naar het ziekenhuis in Innsbruck gebracht. We keren daarom terug naar Innsbruck. Gelukkig blijkt het allemaal nogal mee te vallen. Hij moet wel een nacht ter observatie blijven. Omdat Chelsea en zijn pa en opa toch nog een week in Tirol blijven, besluiten wij om dan maar rechtstreeks naar huis te rijden.

We gaan de hele nacht doorrijden tot we thuis zijn, dan hebben we geen last van maandagfiles. En tot middernacht zijn er ook nog geen vrachtwagens op de Duitse snelwegen. Dat is ook mooi meegenomen. Bij Rosenberger stoppen we nog voor ons avondeten, het was geleden van ’s ochtends dat we nog iets gegeten hadden. En dan trekken we de nacht in, naar Mechelen.